پـــــريشان‏حالــــــى و درماندگىّ ما نميدانى خطا كارى ما را فاش بى پروا نميدانى به مستى كـــاروان عاشقان رفتند از اين منزل برون رفتند از «لا » جانب «الّا» نميدانى تهـــى‏دستى و ظالــــم پيشگــىّ...

جامى بنوش و بر در ميخانه شاد باش در يـاد آن فرشته كه توفيق داد باش گــــر تيشــــــــه‏ات نباشد تا كوه بركنى فرهــاد باش در غم دلدار و شاد باش رو حلقـــــــه غلامى رندان به گوش كن فرمــــــانرواى...

سر كوى تو، به جان تو قسم جاى من است به خـــــــــم زلف تو، در ميكده ماواى من است عارفانِ رخ تو جملــــــــــــــــه ظلومند و جهول اين ظلومىّ و جهولى سر و سوداى من است عاشـــق روى تو حسرت زده اندر...

آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيست آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيست گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيخ در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست بــــــــا...

كمنـــــــــد ســر زلف تو گرفتار شـدم شهــــره شهر به هر كوچه و بازار شدم گــــــر بـــــــرانـــــــى ز درم از در ديگـر آيم گــر برون راندى‏ام از خانه ز ديوار شدم مستى علم و عمل رخت ببست از سر...

دست افشــــان به سر كـــوى نگار آمده‏ام پــــاى‏كـــــــوبان ز پـــى نغمه تار آمده ام حـــاصل عمــــر اگـــــــر نيْم نگاهى باشد بهـــــر آن نيم نگـــــــه با دل زار آمده ام بـــــاده از دست لطيف...

در جهــــــان بــــــود اثر از جــــاى پاى تو تا نغمــــه‏اى بــــود به فلك از نداى تو تا ساغر است و مستى و ميخوارگى و عشق تا مسجد است و بتكـده و دير جاى تو تــــــا هست رنگــــــى از سخــــن دلــپذير...

از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان شوى طُـــــــرّه گيســـــــــوى او در كف نيايد رايـــگان بايد اندر اين طريقت پاى و سر چوگان شوى كـــــى توانــــــى...

نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند جــام...

صبا! گذر كنى ار در سراى دوست بر گو كه دوست سر ننهد جز به پاى دوست مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت كباب...