بعد از یازده سپتامبر بخش امنیت داخلی برای هر شهری یه نقشه محاصره درست کرده. توی پیتزبورگ، فیلادلفیا، بوستون و مینه پلیس همه چیز ظرف پونزده دقیقه اتفاق می افته.

صدایی شنیده نمی شود. داخل یک ماشین اس یووی هستیم. ماشین به سرعت در حرکت است مسافر لاراست؛ کمربند ایمنی خود را باز می کند و دستگیره در را می گیرد. راننده جان است؛

کنش درونی پدر این است که مادر را وادار کند تا جریان جدایی شان را بدون حضور او به دختر بگوید، در حالی که مادر می خواهد از این مطمئن باشد که جریان را هر دو با هم

ننت ساخته نیکولاس فیلیبر را اگر فقط به عنوان مستندی که زندگی اورانگوتان ها را بررسی می کند ببینید، بی شک مستندی کند و خسته کننده خواهد بود. مستندی که تصاویرش

به جرئت می توان گفت سینما به عنوان رسانه ای نوپا که کلیه امکانات سمعی و بصری مکشوفات را در راستای ساخت و بسط زبان انحصاری خود به کار برده است، جولانگاه احیای بحث و

برای اقتباس سینمایی از نمایشنامه لازم است آن را بگسترانید. این نکته به ویژه برای نمایشنامه هایی اهمیت دارد که سیر وقایعشان در یک مکان رخ می دهد. جالب این است که بعضی از

کتاب های خوب زیادی درباره فیلمنامه نویسی در بازار موجود است. اما اگر می خواهید بدانید همه چیز از کجا شروع شد، کافی است نظری بیندازید به کتاب های استاد این حرفه، سید فیلد،

ممکن است مشکل شما در نوشتن فیلمنامه مشکل انگیزه نباشد. شاید در ایده هایتان باشد که خیلی الهام بخش نیستند. یک یا دو ایده به ذهنتان می آید، هیجان زده می شوید،

یکی از رایج ترین کاستی هایی که در فیلمنامه های آماتور می بینیم، فقدان تنش در صحنه هاست که عمدتا حاصل نبود کشمکش در داستان - به ویژه رنج- است. ساده تر که،

مایلز: خلاصه کردنش به کم سخته. اولش با نقل اول شخصِ یه مردی شروع می شه که بعد از سکته پدرش داره ازش مراقبت می کنه. یه جورایی بر اساس تجربه های شخصی نوشته شده بعد