كاشكى آه شب اثر مى‌داشت شب تنهايى‌ام، سحر مى‌داشت كاش تا شهر آرزو، يك چند مرغ جان رخصت سفر مى‌داشت قفسم را، به جانب صحرا

ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن یا ایّها العزیز! أبانا! قبول کن آهی در این بساط به غیر از امید نیست یا ناامیدمان ننما یا، قبول کن از یاد برده‌ایم شما را پدر! ولی

آقا بیا تا زندگی معنا بگیرد شاید دعای مادرت زهرا بگیرد آقا بیا تا با ظهور چشمهایت این چشم‌های ما کمی تقوا بگیرد

ای آشنای غربت جمعه ظهور کن یک مرتبه ز کوچه ما هم عبور کن حک شد به روی بال قنوت نمازمان این خواهش قدیمی آقا ظهور کن

عمرى به آرزوى وصال تو سوختيم با ياد آفتاب جمال تو سوختيم ما را اگرچه چشم تماشا نداده‌اند اى غايب از نظر! به خيال تو سوختيم اى شام هجر! كى سپرى مى‌شوى؟ كه ما

ای یادگار عترت طاها، ظهور کن آرام جان زهره‌ی زهرا، ظهور کن از رخ بگیر معجر غیبت، عزیز دل روشن‌ترین ستاره‌ی دنیا، ظهور کن

اي مهربان كه نام تو را يار گفته‌اند چشم تو را فروغ شب تار گفته‌اند از دست‌هاي مهر تو اعجاز چيده‌اند از گام‌هاي سبز تو بسيار گفته‌اند

اي مهربان، زيباتر از رنگين كمان‌ها اي خواهش قدر تمام كهكشان‌ها اي حرمت دستت پر از حس شقايق اي وسعت چشمت پر است از آسمان‌ها با پرچم سبز عدالت خواهي آمد

اى نهان ساخته از ديده ما صورت خويش بدر از پرده غيب آى و نُما طلعت خويش طاق شد، طاقت ياران بگشا پرده ز رخ اى نهان ساخته از ديده ما صورت خويش

ای گوش زمان‌ها و مکان‌ها به کلامت افلاکی و خاکی شده پژواک پیامت هم روح نبوت تو و هم جان امامت یعنی که خداحافظی ات عین سلامت