در نه قسمت قبل، روند شکل گیری و نوع ساختارهای جنبش صهیونیسم از کنگره ی بال در سال 1897 تا عصر حاضر را مورد نقد و بررسی قرار دادیم، و اینک در آخرین قسمت یا بقولی آخرین فرمان از فرامین دهگانه صهیونیسم، به

رهبران صهیونیست برای تحکیم پایه های جامعه یهود در فلسطین، اقدام به شکستن حصارهای آهنی جامعه و انتقال محلات کوچک یهودی نشین اروپا به مناطق وسیع فلسطین کردند.

هفت فرمان قبلی که برشمردیم، همگی بر پایه رجحان ملت یهود بر سایر اقوام، ضرورت تأسیس یک دولت یهودی از طریق حمایتهای بین المللی، برقراری روابط مستحکم با ابر قدرتها، مهاجرت یهودیان به فلسطین و اخراج مردم فلسطین

جامعه صهیونیستی را به دلیل ماهیت نظامی جنبش صهیونیسم می توان جامعه ای نظامی مسلک قلمداد کرد. چرا که آن جامعه ای است بر پایه پنجاه سال فعالیتهای توأم نظامی، سیاسی، بین المللی و اجتماعی یعنی از زمان آغاز...

شاید بتوان نظامی گری را یکی از مهمترین اصول و فرامین دهگانه ی صهیونیسم به حساب آورد. زیرا نظامی گری صهیونیستی آن هم با ترور، تهدید، شکنجه، جاسوسی، سیطره، قلع و قمع و سرکوب، روی دیگر مار چند سر جنبش

پس از اجرای چهار فرمان اول جنبش صهیونیسم، حال باید فرمان پنجم به مرحله اجرا درمی آمد. زیرا انتخاب فلسطین به عنوان سرزمین یهودیان جهان، مهاجرت به آن و ایجاد دولتی یهودی در خاک این سرزمین عربی، بطور حتم...

همانطور که گفتیم صهیونیسم در طول نیم قرن (1897-1942)، آرزوی خود برای داشتن جای پایی کوچک در این کره ی خاکی را به تشکیل یک دولت کاملاً مستقل یهودی در فلسطین تبدیل کرد. خوب، دولت باید مرز داشته باشد، اما

در دو قسمت قبل دیدیم که مقدار زیادی از مسیر ایجاد وطن ملی یهود در فلسطین توسط هرتزل و دوستانش طی شد. اینک آنان می بایست برای دستیابی به اهداف خود سومین فرمان را به مرحله اجرا در می آوردند یعنی کسب حمایتهای

اما هدف یا به عبارت بهتر فرمان دوم صهیونیسم نجات یهودیان از ظلم، ستم، فقر، محرومیت و خفت خواری از طریق مهاجرت به مکانی امن بود که در آن حقوق، آزادی و احترام آنان رعایت شود.

قرن نوزدهم میلادی را به حق می توان قرن پیدایش جریان های قومی و اتحادیه های سیاسی نامید، که این اتحادها بر پایه های قومی، ریشه های تاریخی، نژادی، زبانی، فرهنگی و حتی مصلحتی استوار بودند. ظهور این اتحادها،