قرآن از جایگاه بس رفیع و بلند مرتبه (ساحت علم و حکمت الاهی) برای هدایت جهانیان و به کمال رساندن انسان‌ها و در جایگاه نظام نامه و مرام نامه واپسین دین آسمانی یعنی اسلام و در عین حال در مقام معجزه ماندگار...

فاتح مقدونی که از سال 356 تا 323 پیش از میلاد می‌زیست. عالمان سنتی و جدید شخصیتی را که قرآن (کهف: 83، 86، 94) «ذوالقرنین» (صاحب دو شاخ) معرفی کرده است، اسکندر کبیر دانسته‌اند.

اسطوره‌ها عبارت‌اند از روایت‌هایی که با آشکار ساختن الگوهای ازلی جهان تجربه شده سعی در تبیین و توصیف آن دارند؛ این روایت‌ها اغلب در چهارچوبی کیهانی یا فراطبیعی طراحی شده‌اند تا حقایقی ضروری را آشکار

امور مخفی. مفهوم قرآنی اسرار را در دریافتی عام می‌توان شامل «حروف مقطعه» (نک. فخر رازی، تفسیر، 3/2) و معانی مخفی یا درونی (باطن) آیات قرآن دانست که با معانی لفظی و بیرونی (ظاهر) آنها متفاوت است.

جدّ قوم اسرائیل که در قرآن به کرات با نام «بنی‌اسرائیل » (فرزندان اسرائیل) جلوه‌گر شده است. اسرائیل فقط در دو جا (آل عمران: 93؛ مریم: 58) به تنهایی به کار رفته است. مفسران اسرائیل را همان یعقوب ، پسر اسحاق...

یکی از پسران ابراهیم . نام اسحاق، که در شمار پیامبران آمده (مریم: 49؛ صافات: 112)، هفده بار در شانزده آیه‌ی قرآن ذکر شده است. در نیمی از این موارد، اسحاق در عبارتی گنجانده می‌شود که به نظر می‌رسد نوعی

گفتار یا کردار اهانت‌بار یا تحقیرآمیز. مفهوم استهزاء در قالب مشتقات دو ماده‌ی هـ ز أ و س خ ر به کرات در قرآن آمده است. اسم‌ها و فعل‌های مشتق از اولی چهل و سه بار و مشتق از دومی پانزده بار در قرآن، ظاهر

اتکای به نفس افراطی، نخوت. در قرآن، استکبار اغلب به منزله‌ی یک گناه تقبیح شده است، چرا که بسان نوعی شرک است، آیا استکبار پنداشت یا اشتیاق به تشبّه جستن به کبریایی خداوند نیست؟ به نظر می‌رسد استکبار

موهبت، توانایی یا کششی که خداوند [در فرد] ایجاد می‌کند. هیچ واژه‌ی خاص قرآنی برای استعداد به این معنا وجود ندارد، هرچند معانی پیوسته با این مفهوم را می‌توان با مفاهیمی همچون درجات، توانایی، ظرفیت و مواهب

صناعتی ادبی که بدون ادات شباهت چون «شبیه» یا «مِثل» افاده‌ی تساوی معنایی می‌کند. در باب استعاره در علم بلاغت عربی بحث و دسته‌بندی‌های بسیاری صورت گرفته است (قس. Bonebakker, Istiara)؛ این