شاید اگر همین 120 سال قبل شاهزاده« حاجی محمد میرزا» بعد از اتمام تحصیلاتش در فرنگ، راهی هندوستان نشده بود، به این زودی ها نوشیدن چای سیاه در ایران این طور همه گیر نمی شد.

به شهر که وارد می شوید، اولین چیزی که خودش را به رخ مسافران می کشد، کنگره های زیبای قلعه ای است بر فراز بلندای یک تپه که از تاریخی بودن شهر خبر می دهد. سال هاست قلعه تاریخی

تاریخ سکونت در« ماکو»، شهری که زیر سایه صخره های آرام گرفته، به هزاره های دور برمی گردد و اگر چه سال هاست رو به جنوب رشد کرده، اما هنوز هم بخش تاریخی اش زیر

بازار سنتی شهر کرمانشاه که به رسم بیشتر بازارهای سنتی ایران سرپوشیده است. شاید روزگاری آن قدرها تاریک می شده که حالا به نام«تاریکه بازار» معروف شود. اما این روزها

سوغاتی بخرید، معماری ببینید، بو بکشید، بشنوید، بنشینید و آرام بگیرید. همه اینها را می توانید در بازار قزوین عملاً صرف کنید. این بازار، مجموعه ای است که از دوره صفویه تا

«اورامان» یا به قول مردمان ساکن غرب ایران« هورامان»، سرزمین روستاهای پلکانی است. کوهستان زاگرس در این منطقه از ایران، اقلیمی را شکل داده که روستاییان،

- حدود یک کیلومتر مانده به روستا در سمت چپ جاده، خانه هایی شبیه خانه های کندوان قرار دارد که به« هیله ور» معروف است. عده ای می گویند اینجا طویله ها سنگی مردم کندوان بوده و

اواسط خرداد ماه، وقتی نفس تهران و شهرهای جنوبی از گرما بند آمده، دربعضی مناطق ایران، بهار، تازه از راه می رسد. برف ها آب شده و زمین، پراز رنگ و نقش می شود.

اگر می خواهید چشم اندازی از یک دشت سراسر سرخ پیش چشمتان باشد و چندان هم از پایتخت دور نباشید، دشت شقایق لار در خرداد ماه، همان منطقه ایده آل است. اواخر بهار که

خیلی وقت ها آدم دلش می خواهد برود یک جایی که اصلاً شبیه این جایی که الان هست نباشد؛ هم آدم هایش فرق کنند، هم هوایش، هم سبک زندگی اش و هم اینکه در آن از تکنولوژی