آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيست آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيست گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيخ در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست بــــــــا...

كمنـــــــــد ســر زلف تو گرفتار شـدم شهــــره شهر به هر كوچه و بازار شدم گــــــر بـــــــرانـــــــى ز درم از در ديگـر آيم گــر برون راندى‏ام از خانه ز ديوار شدم مستى علم و عمل رخت ببست از سر...

دست افشــــان به سر كـــوى نگار آمده‏ام پــــاى‏كـــــــوبان ز پـــى نغمه تار آمده ام حـــاصل عمــــر اگـــــــر نيْم نگاهى باشد بهـــــر آن نيم نگـــــــه با دل زار آمده ام بـــــاده از دست لطيف...

در جهــــــان بــــــود اثر از جــــاى پاى تو تا نغمــــه‏اى بــــود به فلك از نداى تو تا ساغر است و مستى و ميخوارگى و عشق تا مسجد است و بتكـده و دير جاى تو تــــــا هست رنگــــــى از سخــــن دلــپذير...

از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان شوى طُـــــــرّه گيســـــــــوى او در كف نيايد رايـــگان بايد اندر اين طريقت پاى و سر چوگان شوى كـــــى توانــــــى...

نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند جــام...

صبا! گذر كنى ار در سراى دوست بر گو كه دوست سر ننهد جز به پاى دوست مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت كباب...

از دلم بدار كه جانم به لب رسيد انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد گفتم به جــان غمزده ديگر تو غم مخور غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت كنعـــــان مــــرا...

اندر ذكر تو در شور و غوغا هست و نيست بــــــاده از دست تـو اندر جام صهبا هست و نيست نــــــــور رخســــــــار تو در دلها فروزان شد ، نشد عشق رويــــــت در دل هر پير و برنا هست و نيست بلبل انـــــــــدر...

رازی است مـــــرا، رازگشــــايى خواهم دردى است به جانم و دوايى خواهم گـــر طـــــور نديدم و نخـــــواهــــم ديدن در طــــور دل از تو جاى پايى خواهم گــــر صـوفى صافى نشـدم در ره عشق از همّت پيــــر...