لانگر ذهن‌آگاهی را به منزله «حالت آگاهی مداومی که در آن فرد به طور تلویحی از بافت و محتوای اطلاعات آگاه است» مفهوم سازی می‌کند.

منطق وارسی پیشرفته در MiCBT این است که به تدریج امکان شناسایی و ردیابی علائم اولیه پریشانی را فراهم می‌کند و از این رو برای پیشگیری از عود خوب است

تمرین بهترین نتایج را به بار می‌آورد. تداوم تمرین یکی از دو عامل اصلی است که احتمال موفقیت را افزایش می‌دهد؛ عامل دوم کیفیت تمرین است.

بعضی درمانجویان و حتی گاهی مربیانشان نمی‌دانند که آموزش ذهن‌آگاهی به ناراحتی خوشامد می‌گوید و آن را به عنوان ابزاری در حساسیت زدایی به کار می‌گیرد.

اینکه برنامه MiCBT با ایراد منطق تنفس آغاز شود یا با منطق وارسی بدنی، اغلب به حالت هیجانی درمانجویان بستگی خواهد داشت.

درمانجو در اولین بخش از جلسه درمان یاد می‌گیرد که به منظور ایجاد اندکی کنترل بر مسابقه افکار، تنفس طبیعی را مشاهده (احساس) کند.

ذهن آگاهی ربطی به تمرین جسمی یا اصول ورزشی ندارد. درمانجو حالت راحتی را روی صندلی انتخاب می‌کند یا یکی از پاها را روی دیگری می‌اندازد و تلاش می‌کند حالتش را حفظ کند.

یکی از مهم ترین مسائلی که طی سال‌های اخیر در علم فهمیده شده ، این است که نمی توان چیزی را بدون تجسد و اشتمال کامل در جهان عینی، به ذهن یا ظرفیت ذهنی نزدیک کرد.

تفکر ارزشیابانه به حس احشایی می انجامد، زیرا این تفکر اطلاعات را از قشر مغز به اعماق مرکز مغز می فرستد تا گذرگاه های هیجانی را تحریک کند.

آگاهی از حواس و واکنش‌های بدنی با توجه به شدت و آستانه آگاهی افراد متفاوت است. به این ترتیب استرس که با احساسات زمخت همراه است، از تشخیص احساس های ظریف ممانعت می کند.