وز او به عاشق بي‌دل خبر دريغ مدار صبا ز منزل جانان گذر دريغ مدار نسيم وصل ز مرغ سحر دريغ مدار به شکر آن که شکفتي به کام بخت اي گل

ساقي به روي شاه ببين ماه و مي بيار عيد است و آخر گل و ياران در انتظار کاري بکرد همت پاکان روزه دار دل برگرفته بودم از ايام گل ولي

مبادا خاليت شکر ز منقار الا اي طوطي گوياي اسرار که خوش نقشي نمودي از خط يار سرت سبز و دلت خوش باد جاويد

شبي خوش است بدين قصه‌اش دراز کنيد معاشران گره از زلف يار باز کنيد و ان يکاد بخوانيد و در فراز کنيد حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

از يار آشنا سخن آشنا شنيد بوي خوش تو هر که ز باد صبا شنيد کاين گوش بس حکايت شاه و گدا شنيد اي شاه حسن چشم به حال گدا فکن

نويد فتح و بشارت به مهر و ماه رسيد بيا که رايت منصور پادشاه رسيد کمال عدل به فرياد دادخواه رسيد جمال بخت ز روي ظفر نقاب انداخت

گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد بسوختيم در اين آرزوي خام و نشد به لابه گفت شبي مير مجلس تو شوم شدم به رغبت خويشش کمين غلام و نشد

حقوق بندگي مخلصانه ياد آريد معاشران ز حريف شبانه ياد آريد به صوت و نغمه چنگ و چغانه ياد آريد به وقت سرخوشي از آه و ناله عشاق

ستاره‌اي بدرخشيد و ماه مجلس شد دل رميده ما را رفيق و مونس شد نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسله آموز صد مدرس شد

روز هجران و شب فرقت يار آخر شد زدم اين فال و گذشت اختر و کار آخر شد آن همه ناز و تنعم که خزان مي‌فرمود عاقبت در قدم باد بهار آخر شد