در ساحت حضوری که تفکر و عرفان شرقی بر آن دست می گذارد، با نحوهای از تفکر بی مفهوم و بی متعلق بیابژه روبه رویم، یعنی با حقیقتی مواجهیم که اساسا ابژه شدنی نیست.

ساده ترین نکته‌ای که نباید فراموش شود کاربرد تعابیر مجازی بسیار در سنت عرفانی ماست. برای مثال، تعابیری چون آسمانی، لطف و عنایت الهی یا بخشش یزدان.

اگر تجربه به عنوان جریان حالات متوالی مفهوم شود، فکر باید در حکم چیزی مفهوم شود که می تواند ساختار این جریان و صورتهای توالی را که به نمایش در می آورد بفهمد؛ یعنی، فکر قادر است گذشته و همچنین حال را بیندیشد.

تاریخ به هیچ یک از این طریقه ها سازمان داده نمی شود. جنگها و انقلابها و دیگر فرایندهایی که تاریخ به آنها می پردازد، تعمدا به دست مورخان، تحت شرایط آزمایشگاهی و برای بررسی با دقت علمی، اتفاق نمی افتند.

ضرورت برهان برای هر ادعای معرفت با به نمایش در آوردن زمینه هایی که آن دانش بر آنها استوار است، خصیصه ی کلی علم است، زیرا از این واقعیت ناشی می شود که علم هیئت سازمان یافته معرفت است. این که بگوییم معرفت...

گاه بخواهد فکر کردن را متوقف کند. آنچه از دستش بر نمی آید این است که فرض اولیه را وضع کند، به فکر کردن ادامه دهد و به نتیجه‌ای برسد متفاوت با آنچه از لحاظ علمی صحیح است.

در زندگی عملی همه روزه، ما همواره و به حق اطلاعاتی را که اشخاص دیگر به ما عرضه میکنند می پذیریم، با این باور که این اطلاعات هم کامل و هم صحیح اند، و گاه برای این باور خویش زمینه هایی هم داریم.

آلمان وطن «تاریخ انتقادی» در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، اهمیت کار ویکو آنقدر که می بایست شناخته نشده بود؛ ولی به کلی هم ناشناخته نبود و در واقع، بعضی از پژوهندگان بسیار معروف آلمانی، مانند ولفا،...

اگر نقد مورخ را به نتیجه‌ای مثبت هدایت کند حداکثر چیزی که به او می دهد یک عبارت «هیچ مانعی ندارد» است، زیرا نتیجه‌ی مثبت در واقع این است که شخصی که آن اظهار را کرده نه به جهالت معروف است نه به دروغگویی

همه‌ی فلاسفه‌ی بزرگ این آرامش ذهن را دارند، همهی هیجان آنان به هنگام روشن شدن دید مصرف شده است، و چنان می نویسند که گویی اشیا را از قله‌ی کوه دیده اند. این طنینی است که فیلسوف بزرگ را ممتاز میکند و نویسنده‌ای...