چهل روز است، گل ها غصه دارند برای غنچه‌های باغ توحید نگاه آسمان را غم گرفته نمی‌خندد به روی دست، خورشید

پنجره‌ای می‌شوم روی دیوارت آن‌ سوی پنجره مهر است و آفتاب باد است و خوشه‌های خواب این‌بار درنگ کن

ای خدای آفتاب و آبشار ای خدای خلوت چنار ای که دست‌های تو شکوفه را روی شاخه‌ها سوار می‌کند

مادرم می­ گوید هست شاعر عکاس عکس می­ گیرد او با تمام احساس

امشب دوباره عقربه ی ساعت دلم درجستجوی ثانیه ی با تو بودن است از راه دور می تپد و تیک و تاک آن معنای از تو خواندن و از تو سرودن است

نگاه می‌کنی به من ‏ ‏منی که رو به روی آینه‏ مقابل نگاه تو نشسته‌ام ‏ نگاه می‌کنم به تو ‏

در آواز باران و نوازش خورشید گل نداده ام هفته ها و روزهاست شرمسارم از گلدان شمعدانی ام

خدا سایه ی ابر را از سرِ درخت سایه ی درخت را از سرِ زمین کم نمی کند

می شود اینجا خدا را خوب دید در نگاه ساکت پروانه ها رد سبز پاش را دنبال کرد در تمام کوچه ها و خانه ها

می رسد به گوش من یک صدای مهربان یک صدا که می برد دل مرا به آسمان