قرآن در آیات صریحی مثل «وَاتَّقُوا یَوْمًا لَّا تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئًا وَلَا یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ» عقیده شفاعت را رد می کند؛ آیا با این وصف عقیده به شفاعت عقیده ای خلاف قرآن نیست؟!

آیا سیره عملى پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله) اصل شفاعت را تأیید مى کند؟

منکران شفاعت به چه دلیل شفاعت را نفى مى کنند؟

طبق آیه «وَ أَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاّ ما سَعى»، آنچه موجب نجات خواهد بود، فقط عمل انسان است؛ با این وجود، شفاعت چگونه می تواند موجب نجات باشد؟!

با وجود «توبه» چه نیازی به «شفاعت» است؟

آیا «شفاعت» سبب تشویق مردم به گناه نمی شود؟

آیا «شفاعت» در عالم تکوین هم جریان دارد؟

چه کسانی با مسئله «شفاعت» مخالفند؟ و به چه دلیل با آن مخالفت می کنند؟

آیا در عالم تکوین نمونه هایی از شفاعت را می توان یافت؟

آیا «شفاعت» مورد بحث قرآن همان شفاعت معمول در برابر جبّاران و حکّام ستمگر است؟