پلاستیک ها عموماً با سختی بیشتر نسبت به زیرلایه های فلزی، با چسب، اتصال می یابند. سطوح پلاستیکی می تواند از لحاظ ترمودینامیکی با چسب مورد استفاده، تطابق نداشته باشد. سطح پیوند واقعی ممکن است نسبت به

به دلیل استفاده ی متداول از این فولاد و آهن در صنایع، این مواد به طور مکرر اتصال داده می شوند. مشابه سطوح اکثر فلزات، سطوح آنها در حقیقت به صورت مخلوط های پیچیده ای از اکسیدهای هیدراته و آب جذب شده،

بیشتر چسب ها به سهولت به فلزات گران بها می چسبند. چربی زدایی و سایش با سنباده و یا روش های سایش غیر کلریدی، برای آماده سازی سطحی این فلزات گران بها، مناسب است. پوشش های تبدیلی کروماتی و

دوام اتصال های آلومینیومی اتصال یافته ای که در داخل آب غوطه ور می شوند، در شکل 1 نشان داده شده است. عملیات آنودایزینگ و گریت بلاست ، اگر چه موجب ایجاد استحکام پیوند اولیه ی خوبی می شود، این

این مقاله انواع مواد مختلف و فرایندهایی را مورد بررسی قرار می دهد که به طور موفقیت آمیز برای اتصال دهی و آب بندی زیرلایه های خاص، استفاده می شود. روش هایی به غیر از اتصال دهی با چسب، نیز مورد

کربن یکی از مهمترین عناصر است. همه موجودات زنده دارای کربن هستند و صنعت از بسیاری از کربن ها استفاده می کند.

ترکیبات گروهی از دو یا چند عنصر هستند که با هم مرتبط می شوند. آنها زمانی ایجاد می شوند که دو اتم متفاوت از الکترون مشترک برخوردار باشند یا وقتی الکترون ها از یک اتم به دیگری حرکت می کنند.

یک اتم کوچکترین بلوک ساختاری از همه چیز موجود است. کوچکترین شی‌ء که می توانید زیر یک میکروسکوپ ببینید، بیش از 10 میلیارد اتم دارد.

تثبیت با حلال (Solvent cementing) یک روش ساده و تجاری برای اتصال دهی ترموپلاست های غیر کریستالی است. در تثبیت با حلال، با استفاده حلال، سطح زیرلایه نرم می شود و بدین وسیله می توان دو

این روش همچنین یک فرایند اصطکاکی است که می تواند برای بسیاری از قطعات ترموپلاست، مورد استفاده قرار گیرد. حرارت ناشی شده از اصطکاک در این شکل از جوشکاری، بوسیله ی نوسان خطی با فرکانس بالا، ایجاد می شود.