خداوند متعال، برنامه شادکامی را تنظیم نموده و کسی که بخواهد به شادکامی دست یابد، باید خدا را با تمام ابعادش «باور» داشته باشد و با تمام وجود خود، از برنامه‌هایش پیروی کند.

فقدان نشاط، موجب انقباض روح و فقدان هیجان می‌شود و همین امر سبب فقدان توان لازم برای عمل می‌گردد و در نتیجه، به ناکامی می‌انجامد.

دنیا، سرای عمل است که در آن افراد به انجام دادن طاعت و ترک معصیت فراخوانده می‌شوند. بنابراین، دنیا جایی نیست که فرد در آن آزاد باشد و هر رفتاری که می خواهد انجام دهد.

در قرآن کریم، رب، پس از نام «الله»، پرکاربردترین نام درباره خداست و بیش از نه‌صد بار ذکر شده است.

شادکامی انسان، یک «حقیقت موجود» است که هر چند جرم مادی و قابل رؤیت ندارد، اما دارای ماهیتی است که آفریده شده و وجود دارد.

بر اساس متون دینی، واکنشی که انسان باید در برابر قضای الهی داشته باشد، رضامندی است و این بدان جهت است که قضای الهی مبتنی بر خیر است.

هر چند ابن منظور و طرحی، به صورت صریح، معاونت را در معنای سعادت دخیل ندانسته‌اند، با این حال، هنگام بررسی معنای واژه‌های «اسعاد و مساعدت» از آن استفاده نموده اند و این لغات را به معنای معاونت دانسته‌اند.

«زندگی»، تنها سرمایه انسان برای سعادت یا شادکامی است. زندگی دنیا، مزرعه آخرت است. زمان، گذراست. عمر، رو به کاهش است و ناگهان پایان زندگی فرا می‌رسد.

در اینجا به تعریف شادی و سرور و عوامل ایجاد کننده آن می پردازیم.

برای داشتن روانی مطلوب لازم است که به مولفه های شکل دهنده آن توجه خاصی داشت. دو عنصر مهم در سلامت روان، شادکامی و معنویت می باشند. با ما همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانید.