چون ابر بهاری به غم یار ببارم<br /> گفتی که میائی و نیائی چه؟ نگارم<br /> هر صبح و شب و عصر و همه وقت به هرجا<br /> گویی که توئی در نظرم ، ای کس و کارم

گل نرگس اگر بارون نباره<br /> اگر بارون به کُهسارون نباره<br /> تحمل می کنم جزدوری تِه<br /> بیا کز دیده ی مُو خون نباره

گل نرگس که روح عشق باتست<br /> ســحـر آیی صبــوح عشق باتست<br /> می آیی تا که دلهـــا را کنی فتح<br /> به حق فتح الفتوح عشق باتست<br />

جانهای تشنه با تو، چه سیراب می شوند<br /> دلهای خسته در طلب توست ، منحصر<br /> قدری ببارو دشت بیارای و سبز کـُن<br /> لطف خدا به ما همه در توست ، مستتر

ای واژه ی نهفته به دلهای منتظر<br /> نامت به باور همه اعصار، منتشر<br /> چشمم به جــمعه خیره شد ای آفتاب عدل<br /> لختی بتاب ، تا بشود ظلم منکسر<br />

برایت نرگسی هایی که دارُم<br /> فدایت نرگسی هایی که دارُم<br /> بیا این جمعه تا یکسربریزُم<br /> به پایت نرگسی هایی که دارُم<br />

خورشید پشت ابر اگر دلبری کند<br /> شعرم چگونه دعوی افسونگری کند<br /> تقدیر روشنش به گلستانه وحی کرد<br /> نرگس برای چشم جهان مادری کند<br />

هی دستِ دعــا روییــد آدینه به آدینه<br /> هی سینه به سینه یاس گل کرد که باز آیی<br /> آن قــدر نهان ماندی تا حسرتِ دیــدارت<br /> چون دوزخِ حَقّ ُالنّـاس گل کرد که باز آیی

تا شعرِ عطش آمــد با صبحِ شبیخونت<br /> دستِ قــلمِ عـبـّاس گل کرد که بـاز آیی<br /> آن سوی زمین حتـّی در مسجدِ شب بو ها<br /> یک دستـه خدانشناس گل کرد که باز آیی<br />

هر خوشه به شـوقِ داس گل کرد که باز آیی<br /> با دلـهره و وســواس گل کرد که باز آیی<br /> برقی زده شمشیرت در سینه ی تاریکی<br /> در حنجره ها احساس گل کرد که بــاز آیی<br />