شخصى در یک ماه رمضان همه روزه براى اینکه به علتى خود یا فرزندش نمى‌توانستند روزه بگیرند- ظاهراً به علت ضعف بوده- از تهران به قصد سفر خارج مى‌شده و از حدّ ترخص مى‌گذشته ولى افطار نمى‌کرده مجدداً به تهران...

این جانب روزۀ نذرى دارم، آن هم روز معیّن، در آن روز روزه بودم به اجبارِ دوستانم روزه را افطار نمودم، آیا قضا و کفاره دارد؟

شخصى ۵ روز روزۀ قضا دارد، و ۵ روز هم به رمضان سال بعدى مانده، آیا مى‌تواند مسافرت کند؟

اگر در ماه رمضان بعد از اذان صبح جنب شد، وظیفه‌اش چیست؟

آیا مى‌توان بیش از دو وطن اختیار کرد؟ و اگر نمى‌شود، کسى که محل زندگى سومى براى خود قرار داده، در آنجا حکم نماز و روزه‌اش چطور است؟

کسى که محل کار او از محل زندگیش دور است- بیش از هشت فرسخ و مسافت شرعى- و چند روز در هفته آنجا مشغول کار است، حکم او در محل کارش از نظر نماز و روزه چیست؟

آیا بر زن حامله در ماههاى اول و دوم و سوم روزه واجب است و هرچند براى حمل او ضررى ندارد؟

آیا به بیمارى زخم معده یا چشم درد یا پا درد یا مرض تشنگى مى‌تواند روزه را بخورد یا خیر؟

حکم غرغره کردن براى روزه دار، با توجه به اینکه آب به حلق مى‌رسد ولى فرو نمى‌رود، چیست؟

کسى که در حال نماز اخلاط سینه‌اش به فضاى دهان رسیده و حفظ روزۀ ماه رمضان متوقف بر باطل کردن نماز باشد، و در صورتى که وقت نماز هم تنگ باشد، آیا نماز را باطل کند یا روزه را؟