كـا را بگـــــذار هنگـــام نمـــاز اسـت اي برادر موسم عرض دعا و ســـوز و ســاز است اي برادر آنكه هنگام نماز، از كـار دنيــا چشــم پــوشــد نزد حق در روز محشـر ســرفـــراز است اي برادر

كليـد راز بــزرگي است هــر كــلام نماز چــه بـاشكوه و عظيم است ازدحام نماز نسيــم بــارش نـور اسـت در كوير وجود سحـــر به مسجد آدينـه هـا، ســلام نماز

ســر خـــوش از عطر دلاويز نياز سحري جانب قبلــه گــرفتــي بـه نمـــاز سحري دامـــن شــــوق كشيدي به بلنداي طلب ملتهــب از تنـش سـوز و گــداز سحري

دري بــه خــانة خورشيد بـاز كرد شبــانه آن كـــــه نمـــــاز نيــــاز كرد دلـــــم به شوق تو با لكه هاي ابـر سفـر بــــه خلــــوت آفـــاق راز كرد چـــــه عــــاشقـانه دلم را نواختند

داري اگـــر بــــه پـــــا زره بنـــدگي نماز گــردد چراغ راه تو در زندگي نماز قـامــت بلــند دار به قــد قــامت الصــلوه! تــا بخشـدت وقار و برازندگي نماز

هنگـام نمــاز است بپــا خيـز دوبـاره فــريــاد بــزن بــانـگِ دلاويز دوباره خاموش نما آتش عصيان به وضويي از هر چه به جز دوست بپرهيز دوباره

وقت نماز، خلــوت دل از خـدا پْر است اين خــانــه از تبلــور دست دعـــا پْر است از آفتاب،‌بگذر و بگــذارمـان به خويش اينجــا زگــــرمي نَفَــس آشــــنا پـْر است در پنج نوبتي كه مجــال عــروج ماست هـــر...

تو تازه اي چون آب، مثـل مهـــرباني بايد هميشـــه بـــا مـنِ تنهـــا بمـــاني تو جذبه اي داري كه اين تنهاترين را با خود به سوي كهكشانها مي كشاني

وقت است تا دوباره خدا صدا كنيم دستــي بــه آسمـــان اجـابت رها كنيم راهي زگرمسير سجود و نمـاز عشق بــر قلبهــاي يـخ زدة خـــويش وا كنيم سجاده اي ز نور بينداز هـــر سحــر تــا ركعتــي به آينــه...

مُدرّس بر سر سجاده‌اش مي‌نشيند، نگاهش را دوخته به جايي و خاموش است. اِنگار كه در آن دَمِ واپسين، سراسر زندگي‌اش را مرور مي‌كند، تا دورترين خاطره‌هايش را و حتي ضربه‌ي تركه‌اي را كه در شش سالگي به بازويش...