الجوهر الثمین، تفسیر «وسیط» و یا به تعبیری، تفسیر میانه اوست، که میان روش نقلی و اجتهادی جمع نموده است، گرچه صبغه روایی او رجحان دارد که به لحاظ فرهنگی چنین گرایشی در آن عصر طبیعی مینماید.

تفسیر جواهر، در محافل دینی، به ویژه مصر و حجاز مورد استفاده بسیار قرار گرفت و کتاب ها و مقالات فراوانی در نقد این کتاب نوشته شد.

تفسیر ثعلبی تفسیری کامل و مختصر است و مباحث وجوه و احتمالات تفسیری در آن کمتر مشاهده می گردد. مخاطب این تفسیر که سبک مدرسی دارد، اهل علم و در قالب نظام آموزشی در مناطق غرب عربی دارد.

آنچه از این تفسیر به دست ما رسیده، سه مجلد است که از سوره حمد و بقره تا آیه ۹۴ و جلد چهارم تا آیه ۷ سوره آل عمران نشر یافته، ولی به دست ما نرسیده است.

تفسیر کاشفی پس از تألیف و ظهور در مجامع ایرانی مورد استقبال قرار گرفت و به سمت تقویت هویت شیعی آن بر آمدند. این حرکت بازنویسی، نشانه اهمیت کار کاشفی و قدرت تأثیر ادبی و نفوذ آن در میان خوانندگان فارسی...

این تفسیر، بسیار موجز و ویژگی مهم آن، ادبی بودن آن است که با عبارات بسیار کوتاه، آیات قرآنی را تبیین می کند و شامل تمام آیات قرآن می گردد.

شیوه این تفسیر، همان روشی است که ابوالفتوح رازی برگزیده و لذا چنان نیازی نیست که در این زمینه، توضیح داده شود. می توانید در ذیل تفسیر روض الجنان، روش این تفسیر را نیز ملاحظه کنید.

روش تفسیر در هر سوره، با بیان کلیاتی آغاز می گردد. سپس به تفسیر آیه به آیه به شکل مختصر می پردازد. با وجود اختصار، توجه خود را به بحث های لغوی و ادبی نشان می دهد و در بیان معانی برخی لغات از آیات دیگر...

ویژگی مهم این تفسیر، فقهی بودن آن است که به طور گسترده وارد مباحث فقهی میشود؛ آن چنان که تفسیر آیات را از یاد می برد. به همین دلیل، این تفسیر را در رده بندی تفاسیر، جزء تفاسیر آیات الحکام شمرده اند.

راغب در کتاب مفردات، به بیش از ده قاعده تفسیری اشاره میکند که از تجربه واژه پژوهی وی به دست آمده و در حقیقت نوعی زبان شناسی کلام الهی است.