برای بسیاری ویمار (1) به معنی یک انقلاب از دست رفته است، یک جمهوری و دمکراسی که پس از پانزده سال دو دستی تقدیم هیتلر و دار و دسته اش گردید. و راستی این ویمار - با آن مجسمه ی مقابل تئاترش،

پس از ساخت شوالیه ی تاریکی، کریستوفر نولان شک داشت که ساخت قسمت سوم را قبول کند؛ اما پس از آن که به همراه برادرش جاناتان طرحی داستانی نوشتند که از نظرش پایان بندی مناسبی

در سال 2010، کمپانی سونی اعلام کرد که از تصمیم خود مبنی بر سپردن کارگردانی اسپایدرمن 4 به سام ریمی و همچنین بازی توبی مگوایر در آن منصرف شده است و قصد دارد با

عنوان فیلمی که می توانست همچون چهار فیلم قبلی این مجموعه از واژه ی « بیگانه» گرفته شود، تعمداً به «پرومته» تغییر یافته که به اسطوره های یونانی اشاره داشته باشد یا درواقع به

قسمت اول سری عصر یخ بندان در سال 2002 ساخته و با فروش بسیار خوبی مواجه شد. پس از آن در سال های 2006 و 2009 دنباله های این انیمیشن با نام های عصر یخبندان

هیچ هنرمندی نقش منتقدان را حقیقتاً و واقعاً به رسمیت نمی شناسد. منتقدان معمولاً با هنرمندان نوپا و تازه کار مدارا می کنند ولی با گذر زمان، این رابطه تغییر می کند و هنرمند و

ما دنبال چه نوع نقد فیلمی هستیم؟ منتقد در نقد یک فیلم باید به چه نوع مطالبی بپردازد؟ تکنیک و هدف نقادی فیلم شایسته ی چیست؟! این پرسش ها هر از گاه ذهن ما را درگیر می کند

* ساخت عصر معصومیت(1993) که تمام شد، منتقدان گفتند از اسکورسیزی انتظار فیلم پر جنب و جوش تری داشتیم! و این در حالی است که به نظر خودم عصر معصومیت به شدت

شاید دیده یا شنیده اید که در ابتدای فیلم تاریخ جهان- قسمت اول( مل بروکس) که با توصیف «اولین» اتفاقات زندگی آدمیزاد آغاز می شود، وقتی اولین هنرمند در دوران انسان های نخستین،

رابطه سازمان سیا( آژانس اطلاعات مرکزی) آمریکا و پنتاگون و هالیوود از جمله محورهای جالب و البته کمتر پرداخته شده در موضوعات مربوط به سینماست. این رابطه در موارد بسیاری به صورت