دیده هامان ز فراق است که بارش دارد<br /> قلب ها از تپش عشق تو لرزش دارد<br /> چشم پر خون من هر سال ز دوری و فراق<br /> روزهایی که نبودید شمارش دارد<br /> گرچه از غصه ی دوری شما میسوزیم<br /> فکر یک...

فصلی پر از شکوفه و باران می آورد<br /> مردی که حکم دفن زمستان می آورد<br /> از پشت ابرهای زمان، آفتاب جان<br /> صبحی طلوع می کند و جان می آورد

دوباره رفت زمستان ولی بهار نیامد<br /> جهان کهنه ی ما با شما کنار نیامد<br /> زمین به گیسوی خود گل زد و کنار خیابان<br /> نشست و وعده ی شادی سر قرار نیامد

وقتی که هوا عطر تو را کم دارد<br /> هر دم نفسی که می رسد دم دارد<br /> در دفتر باز نیمه شب می خواند<br /> مهتاب هوای کوچه ها غم دارد

جهل و غفلت نتواند که اسیرش سازد<br /> آنکه نذر فرجت ذکر دمادم دارد<br /> دل ما در شب هجران تو به گریه خوش است<br /> زخم این درد بجز اشک چه مرهم دارد؟

نظر به حال دلم کن که سرد و خاموش ست<br /> همه امید من آقا به مهربانی توست<br /> دوباره این دل شیدا مسافر راه ست<br /> مسیر عاشقی ام صحن جمکرانی توست

ای یوسف زهرا به کجایی<br /> ای ماه دل آرا به کجایی<br /> در راه تو من دیده به راهم<br /> ای گمشده ی ما به کجایی

صدایت می کنم، عالم شمیم عود می گیرد<br /> دو چشمانم به یاد تو، غمی مشهود می گیرد<br /> شبی در خلوت لاهوتی روحم تجلّی کن<br /> که دارد شعر‌هایم رنگی از بدرود می گیرد

با جمعه سال آمد و با جمعه می رود<br /> با این حساب آمدنت هم بعید نیست<br /> هر بار دوره میکنم این سالنامه را<br /> جز حسرت ظهور تو در سررسید نیست

ما را ببخش اگر دلمان در سیاهی است<br /> یا چشممان ز اشک فراقت سپید نیست<br /> یک روز می رسد که تو از راه می رسی<br /> آن روز قبر مادر تو ناپدید نیست