عرفه، حرف من و توست که او می‌گوید<br /> عرفه، شرط حضور است که او می‌گوید<br /> عرفه، سوز و گداز من بی سامان است<br /> عرفه، باغ نیازم که در این دامان است<br />

لبیک که در دل عرفات است و منایم<br /> لبیک که از خویش نمودند جدایم<br /> لبیک که سر تا به قدم محو خدایم<br /> لبیک که امروز ندانم به کجایم<br />

چه خوب شد عرفه دلبرم صدایم کرد<br /> خدا به خاطر ارباب این عطایم کرد<br /> به دامن جبل الرحمه پا به پای حبیب<br /> به آستان رفیع دعا رهایم کرد<br />

تنگ غروب و ساحلِ شور و نوای عرفه<br /> شکسته کشتی دلم، به ناله‌های عرفه<br /> بر پرِ سجاده‌‌ی دل، گره نشسته، وا نما<br /> ای گل سجاده نشین، به یک دعای عرفه<br />

آه ای خیمه نشین عرفات<br /> وارث خون قتیل العبرات<br /> در کجایی که دلم بی تاب است<br /> تشنه‌ام وصل تو جانم ناب است<br />

ای حلقه اتصال این ارض و سما<br /> ای جمعه به جمعه کنج سرداب دعا<br /> با مهر شما رزق دل امضا بشود<br /> در این عرفه، همرهتان، کرب و بلا<br />

عرفه روضه زینب چقدر می‌چسبد<br /> عرفه دیده‌ی بارانی و تر می‌چسبد<br /> عرفه بال بگیرم ز دم روضه‌‎ی تو<br /> بزنم تا حرم پاک تو پر می‌چسبد<br />

ای نگار عرفاتی لک لبیک حسین<br /> چشمه‌ی آب حیاتی لک لبیک حسین<br /> خط پیشانی تو مظهر وجه الهی<br /> بس که مستغرق ذاتی لک لبیک حسین<br />

عرفه نور بود معرفت و شور بود<br /> دل بیدار بدان جلوه‌ای از طور بود<br /> عرفه وصف خداوند ز لب‌های خود است<br /> عرفه، عشق نگر غرق به دریای خود است<br />

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات<br /> دست ما را برساند به دعای عرفات<br /> موسی من تو به دنبال کدامین خضری؟<br /> گوشه‌ی چشم تو ابری ست پر از آب حیات<br />