وای از کبودی های پا و استخوان درد<br /> از جسم بیمار و وجودی خسته و زرد<br /> وقتی بیفتی دست یک جانیِّ نامرد...<br /> عمّه صدا زد نازدانه زود برگرد<br /> زجر آمده از کشتنت پروا ندارد<br /> شهادت حضرت...

جان علی، حالا که دیگر نیمه جان شد<br /> از داغ مولا قامت سروش کمان شد<br /> با اینکه بال و پّرِ مادر ناتوان شد<br /> این یک، دو، سه ماهه خجل از کودکان شد<br /> جز پَر کشیدن در سرش رویا ندارد<br /> شهادت...

در خانه چون مادر شود بیمار سخت است<br /> با دست و بازوی شکسته کار سخت است<br /> دستِ توسل بر در و دیوار سخت است<br /> پوشاندن صورت زِ چشم یار سخت است<br /> این خانه ی بی فاطمه گرما ندارد<br /> شهادت...

با اینکه شمع عمر او می کرد سوسو<br /> با اینکه در شد با تنش پهلو به پهلو<br /> با اینکه در بستر گرفت از مرتضی رو<br /> می گفت با صوتی حزین این ماه بانو<br /> این شاه سربازی به جز زهرا ندارد<br /> شهادت...

نُه سال زهرا خانه داری علی کرد<br /> در هر کجا، هر لحظه یاری علی کرد<br /> بر پیکرش آیینه کاری علی کرد<br /> تنهایِ تنها آه و زاری علی کرد<br /> حالا توان یاری مولا ندارد<br /> شهادت حضرت فاطمه زهرا...

او که به غم های دلش غم گریه می کرد<br /> با زخم او هر بار مرهم گریه می کرد<br /> بر آه هایش چشم خاتم گریه می کرد<br /> از بی کسی او خدا هم گریه می کرد<br /> دیگر برای گریه کردن جا ندارد<br /> شهادت...

ماهی که بی او آسمان معنا ندارد<br /> عقل بشر ظرفیّت او را ندارد<br /> حقّی که در آن شاید و امّا ندارد<br /> روی زمین جز مرتضی همتا ندارد<br /> حالا برای پاشدن هم نا ندارد<br /> شهادت حضرت فاطمه زهرا...

داری وصیت میکنی شب دفن گردی<br /> امّا برای غربتم در انقلابی<br /> امروز دیگر بسترت را جمع کردی<br /> از چه برای رفتنت بی صبر و تابی<br /> از بیم هجران تو ای شمع امیدم<br /> یک آسمان غم دارم و قلب...

یک شب به چشمت خواب راحت من ندیدم<br /> ماندم کنون بیدار شاید  تو بخوابی<br /> انسیة الحورای من از بس کبودی<br /> گوئی که پوشیده است رویت را نقابی<br /> دیشب چه گفتی با خدا وقت نیایش<br /> کامشب تو...

همین که سایه نامرد بر سرم افتاد<br /> خراب شد به سرم آسمان آن کوچه<br /> نگو چرا حسن تو به لکنت افتاده<br /> گرفت از حسنت قدرت بیان کوچه<br /> همین که رد شدم از کوچه زیر لب گفتم<br /> نبود قامت یاس...