از فراقت به جوانی همگی پیر شدیم<br /> بی تو از وادی دنیا همگی سیر شدیم<br /> بی خود از حادثه ی عشق تو دیوانه و مست<br /> عاشق کوی تو گشتیم و زمین گیر شدیم

از هجر تو طبیعت ما گریه می کند<br /> چشم تمام آینه ها گریه می کند<br /> چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است<br /> گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند

تو ای باد بهاری مـده جولان به گلستان<br /> روا نیست که خـوش نفحه سوارم نرسیدست<br /> به ظاهر لب خندان و به باطن دل گریان<br /> سُرورم همه باطل چو که یارم نرسیدست

زمان در تب نـوروز و نگارم نرسیدست<br /> جهان محو بهارست و بهارم نرسیدست<br /> سراسر همه گل روید از این خاک، ولیکن <br /> به گلزار دلم زهره عذارم نرسیدست

چند باید ز فراق تو به حبس دل ما<br /> ناله بی کسی عترت و قرآن مانَد <br /> به پریشانی بنده نگهی کن مگذار <br /> بیش از این ملت اسلام پریشان مانَد

همه شب بر سر آنم که ز راه آیی و من<br /> جان نثار قدمت سازم اگر جان مانَد <br /> یوسف مصر ولا بیشتر از این مگذار<br /> چشم یعقوب به دروازه کنعان مانَد

این عجب نیست که تا حشر به یاد لب تو<br /> خضر در آب بقا باشد و عطشان مانَد<br /> گرچه در دیده ما تاب تماشای تو نیست<br /> مهر در ابر روا نیست که پنهان مانَد

چشم یعقوب به دیدار تو حیران مانَد<br /> یوسف از حسن تو انگشت به دندان مانَد<br /> پرده بردار که از شرم تماشای رخت<br /> تا صف حشر، قمر سر به گریبان مانَد

ما هم یعقوب وار دیده به راهت                        <br /> منتظر دیدن جمال چو ماهت<br /> این غم و افسردگی و رنج و نقاهت                   <br /> گشته پدید از فراقت ای تابان

چون که شود روز جمعه دل نگرانیم                         <br /> منتظر مقدم امام زمانیم<br /> جمع شویم و دعای ندبه بخوانیم                   <br /> تا که شود آشکار آن شه خوبان