الا ای مونس هر صبح و شامم<br /> نفس دادی و بگشودی تو کامم<br /> که من شبهای جمعه در مناجات<br /> بگویم بر حسین تو سلامم

با هر گناه کردن من آه می کشی<br /> باید مریض بودن دل را دوا کنم<br /> با گریه پاک می‌شود این دلهایمان<br /> کافیست یادِ تشنه لب کربلا کـنم

من اهل کوفه نیستم ولی آقا بدان<br /> می‌ترسم از دمی که شما را رها کنم<br /> سنگینی فراق تو در شعر جا نشد<br /> باید فراق را به دل خویش جا کنم<br />

باید تمام عمر شما را صدا کنم<br /> شاید که حق نان و نمک را ادا کنم<br /> تا زنده ام به عشق تو باید، امام عصر<br /> فکری به حال این گذر جمعه ها کنم

از هجر تو چشمم شده چون چشمه زمزم<br /> در حسرت دیدار رخت من به کمینم<br /> ای شاه کرم دست من بی سر و پا گیر<br /> کین بار گنه میزند اخر به زمینم<br /> آیا که شود قسمت من آن دم آخر<br /> اندر لحدم...

صاحب به تمنای وصال تو نشینم<br /> در کنج حرم از غم تو باده گزینم<br /> این هفته به غفلت گذر از کوی تو کردم<br /> مولا نظری کن که من آلوده ترینم

دستان دعا، بهر ظهورت بردار<br /> در مسجد سهله، تو که مأوا داری<br /> ای منتقمِ حسین زهرا، برگرد<br /> در پشت سرت، دعای زهرا داری

وقتی که شوی زائر قبر مادر<br /> در سینه خود، ماتم زهرا داری<br /> در گوشه سرداب، بسی ناله زدی<br /> با خالق شیعیان، تو نجوا داری

در هر شب جمعه به کنار مقتل<br /> بر سینه زدی، ذکر غریبا داری<br /> هر جمعه، کنار علقمه می آیی<br /> بر روی لبت، روضه سقّا داری

در کلّ جهان شما، نه همتا داری<br /> در قلب تمام عاشقان، جا داری<br /> از فرط گناهم، شده چشمت خونبار<br /> غصّه به دلت، مثال دنیا داری