تلقى ارسطو از مفهوم هنر مفهومی پویا بود و بر تولید، بیش از اثر نهایی تأکید داشت.

سوفسطائیان عمدتا به مسائل مربوط به اخلاق، حقوق، دین و همچنین هنر می‌پرداختند. مطالعات و بررسی‌های آن‌ها نه تنها از موضوع، بلکه از روش تجربی‌‌شان متمایز بود.

به عقیده دموکریتوس، آفرینش اثر هنری مثل خیلی از رویدادهای دیگر در جهان، یک فرآیند مکانیکی بود که با این حال تنها در موقعیت‌های منحصر به فرد و نادر به وقوع می‌پیوندد.

افلاطون می‌نویسد «اگر چیزی وجود داشته باشد که زندگی به خاطر آن بیارزد، آن نظاره زیبایی است».

نظریه نسبیت هنر و زیبایی در ارتباط تنگاتنگ با فلسفه کلی سوفسطائیان بود؛ اما ملک طلق آن‌ها نبود، بلکه در آراء کستوفانس، یکی از اولین فیلسوفان، نیز ظاهر شده است.

مشکل اصلی دیدگاه‌های سقراط در این حقیقت نهفته است که او چیزی ننوشته و کسانی که مانند کستوفون و افلاطون درباره او مطالبی را نوشته‌اند، اطلاعات ضد و نقیضی را ارائه داده‌اند.

سقراط فکر می‌کرد که نقاشی و مجسمه سازی یک ویژگی تقلیدی و بازنمودی دارند که آن‌ها را از هنرهای دیگر متمایز می‌سازد.

کسنوفون در تائید گفته استادش (سقراط) مدعی شد که زیبایی اشیاء به هدفی که دارند مربوط است و بدن انسان و حیوان در صورتی زیباست که طبیعت آن‌ها را به صورت مناسبی خلق کرده باشد.

چند تن از سوفسطائیان درباره رابطه میان هنر و زیبایی و همچنین لذت و سودمندی ابراز عقیده کردند. رابطه میان استعداد و هنر رابطه‌ای بود که سوفسطائیان و دموکریتوس آن را مورد بحث قرار دادند.

دامون و افلاطون طرفداران آتنی فیثاغورث گرایی بودند. اما در عین حال نماینده فرهنگ و فلسفه متفاوت و مخالف آیونی نیز بودند.