هو جلال الدین أحمد بن یوسف بن الیاس الطبیب الاصفهانی ، الشیرازی ، وکان یتلقّب فی شعره بجلال .من مشاهیر اطباء وصوفیة شیراز فی القرن الثامن الهجری ، وکان أدیباً ، شاعراً باللغتین العربیة والفارسیة .أصله من مدینة نیشابور ، عاصر بعضاً من ملوک آل المظفر کالملک محمّد وشاه شجاع المظفر وحظی لدیهما .
توفی فی شیراز سنة 744هـ ، وقیل سنة 743هـ ، وقیل کان على قید الحیاة سنة 734هـ .
له (دیوان شعر) ، ومنظومة (گل نوروز) .
من شعره :
أأنت طبیب فی الحقیقة أم أنا***تحیرت حتى لست أدری معیَّنا
خیالک فی عینی اذا کنت نائما***وفی القلب عند الانتباه توطنا
فتحسد عینی القلب عند انتباهها***ویغبط قلبی العین حین توسّنا
فؤادی نیران وعینی لجة***وقد أخذت قلبی وعینی مسکنا
لئن ألف الأیام بینی وبینکم***فلا اشتکی البین الذی کان بیننا
وله أیضاً :
شد روز جوانى جبر الله عزاک***آمد شب پیرى أنعم الله مساک
اى دهر هر آنکه دل بمهر تونهاد***اینست جزاش أحسن الله جزاک
المراجع :
الذریعة ج9 قسم 1 ص198 و199 و200 ، ریحانة الأدب (فارسی) 1/415 ، روز روشن (فارسی) ص175 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 16/72 ، دانشمندان وسخن سرایان فارس (فارسی) 2/107 و108 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص132 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) ص143 و144 .
