حسین

هو حسین  ، وقیل حسن التبریزی  ، المشتهر فی شعره بسهوی  .من ادباء وشعراء تبریز فی القرن العاشر الهجری  ، وکان خطاطا ماهراً  .کان من أهل تبریز  ، وعند هجوم العثمانیین علیها هرب منها ودخل کاشان واستوطنها مدة 12 سنة  ، ثم رحل إلى الهند  ، ولم یزل فیها حتى توفی سنة 1003 هـ  .

له (دیوان شعر)  ، ومن شعره  :

زجور اگر کشدم مدعاى من این است***خدا بلا دهدم گر بلاى من این است

رسیده عشق بجائى که کفر اگر نبود***ترا پرستم وگویم خداى من این است

بکف بریدن حاسد کس نمیداند***که نیشها چه بدل میخلد زلیخا را

بروز مهر دلش نرم مى کنم سهوى***که سنگ موم بود بازوى توانا را

تا آتش رشک در دل افروخت مرا***غیرت همه بى محابى آموخت مرا

اى کاش نصیحتم نمى کرد قبول***تا اینقدر از حیا نمى سوخت مرا

المراجع  :

الذریعة ج 9 قسم 2 ص 479  ، دانشمندان آذر بایجان (فارسی) ص 184 و185  ، هفت اقلیم (فارسی) 3/250  ، ریحانه الأدب (فارسی) 1/322  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص278  .