هو جمال الدین سلمان ابن علاء الدین محمد الساوجی ، المشتهر فی شعره بسلمان .من مشاهیر ادباء وشعراء ایران ، وکان بارعاً فی الشعر ، متصرفاً فی مختلف صنوفه .انتقل من مسقط رأسه ساوة ـ من مدن ایران ـ الى بغداد ، وتقرب بها من بلاط الأمیر الشیخ حسن الکبیر والی بغداد ومؤسس الایلخانیة ، وحظی لدیه ولدى ولده سلطان اویس ، فمدحهما فی شعره ونال جوائزهما وعطایاهما .
توفی سنة 778 هـ .
له (دیوان شعر) ، وله عدة مثنویات منها : (جمشید وخورشید) ، و(فراق نامه) .
من شعره :
أى خوش آن وقتى که ساقى باده در ساغر کشد***چون یکى را در کشم ساقى سبک دیگر کشد
زان بسنگ انداز مشغولیم زین پس تا طرب***پیش روى غم یکى دیوار سنگین ترکشد
کوه بردارد چوا وآرد سنان بر پشت کوه***در سپه پیش دل دشمن که دیگر برکشد
گفته اى که بر روى دریا بادمى بافد زره***چون أمیر الساد بادولت زره در برکشد
وله أیضاً :
تا بر نخیزى أز سر دنیا وهر چه هست***با یار خویشتن نتوانى دمى نشست
خواهى که سر بلند شوى در هوا چوگرد***سلمان چو خاک در قدم دوست گرد پست
وله أیضاً :
سر سوداى تو هر گزز سرمانرود***برود این سر سودایى وسودا نرود
هر کرا گوشه دل خلوت خاص تو بود***دلش از گوشه خلوت بتماشا نرود
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 2 ص462 و463 ، ریحانة الأدب (فارسی) 2/418 و419 ، گنج سخن (فارسی) 548 ـ 552 ، هفت اقلیم (فارسی) 2/522 ـ 525 ، مجالس المؤمنین (فارسی) 2/653 ـ 659 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص274 و275 ، فرهنگ شاعران زبان پراسى (فارسی) ص282 و283 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 29/601 و602 ، تاریخ حبیب السیر (فارسی) 4/62 و329 و361 و606 ، مجمع الفصحا (فارسی) ج 2 قسم 1 ص35 ـ 37 ، مشاهیر جهان (فارسی) ص308 ، هدیة العارفین 1/394 ، فرهنگ معین (فارسی) 5/790 و791 .
