هو أبو النصر ، وقیل أبو النظر عبد العزیز بن منصور المروزی ، القزوینی ، وقیل الهراتی ، المعروف بالعسجدی .من مشاهیر شعراء إیران ، ومن متکلمی عصره المعروفین .تتلمذ على الشاعر العنصری ، وتوفی سنة 433 هـ ، وقیل سنة 432 هـ .
له (دیوان شعر) ، ومن شعره :
أز شرب مدام ولاف مشرب توبه***وزعشق بتان سیم غبغب توبه
دل در هوس گناه وبرلب توبه***أز تو به نادر ست یا رب توبه
عاصر السلطان محمود الغزنوی، ومدحه فی شعره وحظی لدیه.
وله أیضاً :
أگرچه دیده أفعى بخاصیت بجهد***بدان گهى که زمرد برى بر وبفراز
من این ندیدم دیدم که خواجه دست نداشت***برا بر دل من تیرکید ودیده آز
وله أیضاً :
چرا ز مردم عاقل چنان بودکه ز عمر***چو درد سر کندش مردمان دژم گردند
چنان نباید بودن که گرسرش ببرند***بسر بریدن اودوستان خرم گردند
وله أیضاً :
که بلند وبرو قلعه نهاده بلند***بلندهای جهان زیر واوست همچو زبر
باستواری زنجیرز ربروى زمین***بپایدارى نام سخن میان بشر
بسختی دل بدخواه برج او لیکن***بکار برده بدو سنگهابجاى جگر
المراجع :
الذریعة ج 9 قسم 3 ص720 ، الکنى والألقاب 2/427 ، تاریخ گزیده (فارسی) ص738 و739 ، هفت اقلیم (فارسی) 2/9 ـ 11 ، حبیب السیر (فارسی) 2/388 و389 ، ریحانة الأدب (فارسی) 4/134 و135 ، روز روشن (فارسی) ص543 وص544، لغت نامه دهخدا (فارسی) ج34 ص242 وص243، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص391 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) ص392 . فرهنگ معین (فارسی) 5/1175 ، مشاهیر جهان (فارسی) ص312 . هدیة الأحباب (فارسی) ص198 .
