بیانی

هو شهاب الدین عبدالله الصدر ابن شمس الدین محمد الکرمانی  ، الملقب بمروارید  ، المشتهر فی شعره ببیانی  .من مشاهیر شعراء وخطاطی ایران  ، وکان أدیباً  ، کاتباً  ، ماهراً فی الموسیقى والخط  ، مؤرخاً  ، مؤلفاً  .کان مدة حافظاً لأختام السلطان حسین میرزا بایقرا وکاتباً له  ، ثم استقال واعتزل امور الدولة وأخذ یکتب المصاحف  ، ولما استولى الشاه اسماعیل الصفوی على خراسان استدعاه لیستفید منه لکنه اعتذر لمرض کان ألم به  .

له دیوان شعر سماه (مونس الأحباب)  ، وله (تاریخ شاهی)  ، و(منشئآت بیانی)  ، وله منظومة (خسرو وشیرین)  .

توفی سنة 932 هـ  ، وقیل سنة 922 هـ  ، وقیل سنة 948 هـ  .

من شعره  :

دو رخسارش که هر یک لاله زار است***ریاض حسن را هر یک بهار است

حدیثش مژده اى از عمر جاوید***دهانش ذره اى بر روى خورشید

زبانش برگ گل در غنچه ناز***ولى آن گل که در جنت شود باز

میان یک حصه از ده بخش مویش***غلط گفتم که نازکتر زخویش

وله أیضاً  :

هر کجا داغى است تنها بر دل افکار ماست***گلبن دردیم وگلهاى ملامت بارماست

وله أیضاً  :

آه کز هر که وفا بود امید دل من***غیر نو میدى از اوهیچ نشد حاصل من

المراجع  :

الذریعة ج 9 قسم 1 ص150 و151 وج 9 قسم 3 ص1031  ، هفت اقلیم (فارسی) 1/278 و279  ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 11/447  ، روز روشن (فارسی) ص125 و126  ، ریحانة الأدب (فارسی) 5/293 و294  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص380  ، ستارگان کرمان (فارسی) ص117 ـ 121  .