هو شرف الدین ، وقیل شهاب الدین عبدالله بن فضل الله بن عبدالله بن روز به الیزدی ، الشیرازی ، المشهور بوصاف ووصاف الحضرة ، والمشتهر فی شعره بشرف .من کبار أدباء وشعراء ایران فی القرن الثامن الهجری ، وکان مؤرخاً ، فاضلاً ، کاتباً ، عارفاً بأحوال الرجال ، مؤلفاً .
أصله من یزد ، ولد بشیراز سنة 663 هـ .
عاصر السلطان محمد غیاث الدین خدابنده الایلخانی ، والوزیر عطا ملک الجوینی وحظی لدیهما .
توفی فی شیراز سنة 719 هـ ، وقیل سنة 728 هـ ، وقیل حدود سنة 730 هـ ، ودفن بها .
له کتب ومؤلفات منها : (تاریخ معجم فی آثار ملوک العجم) ، و(تجزیة الأمصار وتجزیة الأعصار) المعروف بتاریخ وصاف ، و(أصداف الأوصاف) ، و(دیوان شعر) ، وله ثلاث مثنویات فارسیة .
من شعره :
یاد أیام وصال توز لوح دل من***بمرور فلک وگردش دوران نرود
قلم شوق بوجهی رقم مهر کشید***کزتنم گر بمثل جان برود آن نرود
وله أیضاً :
نقش بدهرگز أز طبیعت بد***نرود چون سیاهى أزرخ زنگ
نکند مار ترک زخم زدن***تاتو برتارکش نکویى سنگ
وله أیضاً :
ترکان چوشیر در وغابخر وشند***در صلح بعشرت ومدارا کوشند
گه در صف رزم همچو خنجر نیشند***گه در کف بزم همچو ساغر نوشند
المراجع :
الذریعة 3/358 وج 9 قسم 2 ص514 وج 9 قسم 4 ص1268 ، طبقات أعلام الشیعة ج3 (القرن الثامن) ص123 ، أعیان الشیعة 8/65 ، هدیة العارفین 1/464 ، الأعلام 4/112 و113 ، معجم المؤلفین 6/102 ، تذکره مرآت الفصاحة (فارسی) ص296 و297 ، تذکره دلگشا (فارسی) راجع فهرسته ، مشاهیر جهان (فارسی) ص270 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/318 ـ 320 ، هفت اقلیم (فارسی) 1/210 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص296 ، مجمع الفصحا (فارسی) 3/1448 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 49/202 ، فرهنگ معین (فارسی) 6/2213 ، روز روشن (فارسی) ص417 .
