جامعه مدرسه اي است كه در آن مي آموزيم بين درست و نادرست فرق بگذاريم. مدير اين مدرسه عرف يا سنت است، و همه ي اعضاي اجتماع دروس واحدي را فرا مي گيرند.

پروتاگوراس، در يكي از محاورات افلاطون كه به نام خود او مشهور است، اسطوره ي آفرينشي را نقل مي كند كه در آن حيوانات گوناگون به صفاتي مجهز مي شوند كه براي صيانت ذات آن ها لازم است. بعضي از آن ها زورمند مي...

حال بياييم اين سؤال را طرح كنيم كه چه چيزي در نتيجه گرايي بسيار جذاب است؟ به نظر من، آن چيز اين انديشه ي نسبتاً ساده است كه ترجيح دادن وضعي بدتر به وضعي بهتر در همه حال نادرست است.

خودمحوري اخلاقي بر نتايج اعمال براي سعادت شخصي ما تأكيد مي ورزد. تأكيد نظريه ي فرمان الهي بر حجيت خداوند و سر نهادن به اراده ي اوست. نظريه ي اول از حيث سازگاري دروني مشكلاتي دارد، زيرا ما را به اصلي

عقل سليم به سادگي بين چيزهايي كه در طبيعت وجود دارد و چيزهايي كه در طبيعت پيدا نمي شود فرق مي گذارد. درخت، صخره، خرگوش و سنجاب در طبيعت وجود دارد، [ولي] كامپيوتر، دستگاه استريو و ماشين در طبيعت پيدا نمي...

فرض كنيد خدايي وجود دارد كه خير مطلق، داناي مطلق و قادر مطلق است، و شما را دوست مي دارد و نيكوترين چيز را براي شما مي خواهد، و آن را بر شما معلوم كرده است. در عين حال، به جاي آن كه صرفاً خبر دهد كه مايل...

بنابراين، بايد راه هاي رسيدن به سعادت يا خوشي را بررسي كنيم؛ زيرا اگر از سعادت محظوظ باشيم، همه چيز خواهيم داشت، ولي اگر از آن بي نصيب باشيم، هر كاري را براي حصول آن انجام مي دهيم.

قدما علاوه بر طرح اين سؤال كه فضيلت چيست، و چگونه به دست مي آيد، اين را هم مي پرسيدند كه آيا فضيلت سودمند است. منظور آن ها اين بود كه « آيا فضيلت، سعادت به بار مي آورد؟ »

ارسطو مانند افلاطون، به عالم بر حسب غايات، مقاصد يا وظايف و نقش ها نظر مي كند. در طبيعت، غايت دانه ي بلوط اين است كه درخت بلوط شود. در عالم انساني، غايت معماري ايجاد ساختمان هاست؛ غايت كشتي سازي ساختن...

كسي را كه فوق العاده تحسين مي كنيد در نظر آوريد-شخصي زنده يا شخصيتي تاريخي، داستاني يا سينمايي. سپس از خودتان بپرسيد چه چيزي در او تحسين شما را بر مي انگيزد. تقريباً به طور قطع جواب شما اين است كه آن شخص...