باسلام. این سوال بسیار کلیدی و سنگینی است که هزاران سال است بشر برای پاسخگویی آن نظریه پردازی کرده و هنوز هم هرکسی از ظن خود این مفهوم را می فهمد و درک می کند. امروزه رویکردهای مختلف علمی و معرفتی، پاسخ های خیلی جامع و قابل قبولی برای این سوال ارائه کرده اند. پاسخی که هریک از این رویکردها مطرح می کنند با پاسخ سایر رویکردها بسیار متفاوت است. اما این به این معنی نیست که فقط یک پاسخ درست وجود دارد و سایر پاسخ ها اشتباه است. در واقع عشق، یک مفهوم بسیار پیچیده و چندبعدی است و به همین دلیل، هررویکردی از یک زاویه به آن نگاه می کند و به توصیف آن می پردازد. مثلاً در ادبیات، شما یک تعریفی از عشق می گیرید، در عرفان یک تعریف می گیرید، در جامعه شناسی یک تعریف می گیرید،‌در فلسفه یک تعریف، در مذهب یک تعریف و ... گاهی هم این رویکردها در این موضوع به هم نزدیک می شوند و اتفاق نظر پیدا می کنند مثلاً اشعار حافظ یا مولانا تلفیقی بسیار زیبا از رویکرد عرفان و ادبیات در تعریف عشق است. یا مثلاً رویکرد فلسفی- عرفانی وحدت وجود، که مورد اتفاق نظر ادبیات و مذهب و فلسفه و عرفان است. روانشناسی هم تعاریفی از عشق ارائه کرده است و انواع مختلف عشق را مورد مفهوم پردازی و نظریه پردازی قرار داده است. البته در خود روانشناسی هم نمی توان یک تعریف ثابت و مورد اتفاق نظر تمامی نظریه پردازان در این موضوع پیدا کرد ولی آنچه که تقریباً مورد اتفاق نظر است این است که عشق مناسب برای یک زندگی مشترک، عشقی است که شامل یک علاقه و عاطفه ی قابل توجه اما مبتنی بر منطق، جاذبه ی جنسی، و تعهد نسبت به رابطه باشد. بنابراین از دید روانشناسی، هیجانات آتشینی که بعضاً در دوران نوجوانی یا در دوره ی جوانی نسبت به جنس مخالف دیده می شود و گاهی حتی به رفتارهایی مانند اقدام به خودکشی و ... منجر می شود، عشق نیست. از دیدگاه روانشناسی این حالات هیجانی، ریشه های آسیب شناختی خاصی دارند که امروزه کاملاً شناخته شده اند. با وجود اینکه تخصص من روانشناسی بالینی است و اطلاعات زیادی در مورد تعاریف عشق در این رشته ی تخصصی می توانم به شما ارائه دهم، شخصاً معتقدم که جامع ترین تعریف از عشق، آنچیزی است که در رویکرد وحدت وجود، مطرح می شود. بهترین و شیرین ترین تبیین عشق بر اساس این رویکرد را می توانید در سخنرانی های شیوا و جذاب دکتر الهی قمشه ای بشنوید.