باسلام. در خانواده هایی که پاسخدهی عاطفی یا میزان توجه به فرزندان، به حد کافی و مطلوبی صورت نمی گیرد، معمولاً احتمال بروز وابستگی افراطی به روابط صمیمانه ی خارج از بافت خانواده، خیلی زیاد است. البته واقعاً نمی توان این افراد را به خاطر این حالت، سرزنش کرد زیرا این وابستگی عاطفی آن ها با توجه به شرایط ناکام کننده ای که تجربه می کنند، کاملاً قابل انتظار است. بهترین راه حل هم برای این افراد، مراجعه ی حضوری به یک مشاور یا روانشناس دارای تبحر در حیطه ی مسائل عاطفی و هیجانی و بین فردی است. زیرا چنین وابستگی هایی معمولاً ریشه های عمیقی دارند که لازم است در یک بافت تخصصی مورد شناسایی و حل قرار بگیرند. در جریان مشاوره ی تخصصی با این افراد، به آن ها کمک می شود تا بتوانند به ریشه ها و علل ایجاد کننده ی حالات وابستگی خود، بینش پیدا کنند و در نهایت بتوانند علی رغم مشکلات خانوادگی که تجربه می کنند، به یک استقلال عاطفی در روابط بین فردیشان دست یابند و در عین حال بتوانند احساس شادکامی و رضایت از زندگی خود را نیز در حد مطلوبی حفظ نمایند. اما این به این معنی نیست که این افراد باید تاقبل از حل مشکلشان توسط دوستان و اطرافیان طرد شوند! شما به عنوان یک دوست می توانید با ایشان همدلی کنید و سعی کنید در کنار آمدن با مسائلی که تجربه می کنند، به ایشان کمک نمایید اما در حد و مرز یک رابطه ی دوستی صمیمانه. خود این رعایت حد و مرز در حل مسئله ی وابستگی ایشان می تواند موثر باشد، چون تا وقتی که رفتارهای افراطی ایشان مورد پذیرش از جانب اطرافیان قرار بگیرد، این رفتارها ادامه خواهد یافت. حتی می توانید صریحاً این حد و مرزها را با دوستتان در میان بگذارید. شناسایی حد و مرزهای طبیعی یک رابطه ی دوستانه نیز کار سختی نیست. با مشاهده ی روابط صمیمانه ی دیگران با یکدیگر به راحتی می توانید به هنجارهای یک رابطه ی دوستی پی ببرید. شما می توانید صریحاً به ایشان بگویید که نگران وابستگی بیش از حد ایشان هستید که برای خودشان هم زیانبخش خواهد بود و حاضرید که به او کمک کنید و در کنارش باشید اما در چارچوب یک دوستی صمیمانه ی بهنجار و دارای حد و مرزهای خاص خود. البته بهترین کمکی که می توانید به ایشان بکنید این است که اگر امکان مراجعه ی حضوری به یک مشاور را دارند، ایشان را برای مراجعه به مشاور، تشویق نمایید.