اگر در حال طواف، شُبهه داشته و یقین نداشته که نجس شده و وضوی او باطل شده، از احرام خارج شده است و فقط باید طواف و نماز را اعاده کند، بلکه سعی و تقصیر را هم باید اعاده کند، اگر در عمره بوده؛ ولی اگر گمان یا یقین به نجاست داشته و اعتنا نکرده است، خروج او از اِحرام در این صورت، خالی از اشکال نیست و اعمالش باطل است. اگر می تواند، باید خودِ اعمال را دوباره انجام دهد و اگر نه، نایب بگیرد که طواف و نماز و سعی و تقصیر را دوباره انجام دهد و او را از احرام خارج سازد. پس اگر با همان حال، مُحرِم به اِحرام حجّ شده است، حجّ تمتّع واقع نمی شود، بلکه حجّش مبدل به اِفراد شده و باید یک عمره مفرده، بعد از حجّ انجام دهد و سال دیگر احتیاطاً حجّ تمتّع به جا آورد؛ به هر حال در وطن، به حال اِحرام نیست.

منبع: استفتائات حج و عمره / مطابق با فتاوای حضرت آیت ‌الله العظمی علوی گرگانی (مدظله ‌العالی)، قم: فقیه اهل‌بیت (علیهم‌ السلام)، 1391.