هو أحمد بن محمّد شفیع وصال ابن محمّد إسماعیل بن محمّد شفیع بن إسماعیل الشیرازی ، المتلقّب فی شعره بوقار .من مشاهیر ادباء وشعراء إیران فی عصره ، وهو أکبر أولاد وصال الشیرازی الشاعر المعروف .ولد فی شیراز سنة 1232هـ ، ونشأ بها ، وتعلم على والده وتخرج علیه ، ثم انکب على تحصیل علوم الفقه والحکمة والاصول ، وبرع فی الخط والتاریخ .
رحل إلى الهند بناء على طلب فضلائها وسکن مدینة بومبای ، وبعد مدة عاد إلى شیراز وتصدر بها للتدریس وافادة طلاب العلم ، وفی سنة 1274هـ سافر إلى طهران ، وبعد مدة رجع إلى مسقط رأسه ولم یزل حتى توفی سنة 1298هـ ، ودفن فی شیراز .
له (دیوان شعر) ، و(تاریخ المعصومین (علیهم السلام)) ، و(رموز الامارة) ، و(أطواق الذهب) ، و(بهرام وبهروز) ، و(سیاحت نامه) ، و(أنجمن دانش) ، و(ریحانة الأدب) ، و(عشرة کاملة) ، وله منظومة (نصاب الرجال) .
من شعره :
درد کز پیش تو آید چکنم درمان را***حکم کز تست چرا سر ننهم فرمان را
عاشق از دوست بجان باز نمى پردازد***مگر آن دم که فراموش کند جانان را
حاصل عشق مرابى سر وسامانى هست***سر چوافتد بکمندى چکند سامان را
عمر آخر شد وپاى طلب از کار بماند***وآخرى نیست پدید این ره بى پایان را
اى حکیم ار بتوان چاره دردم بفرست***ورنه کى سود دهد پند من حیران را
ومن شعره متظمناً وصایا الإمام أمیر المؤمنین (علیه السلام) إلى مالک الأشتر :
امیر میهن شاه مالک رقاب***بمالک چنین کرد اول خطاب
بدان اى هشیوار مرد نبیل***که کردم ترا سوى شهرى گسیل
که پیش از تو آنجا که یاد آورى***بسى رفته با ظلم یادآورى
المراجع :
الذریعة ج9 قسم 4 ص1276 وص1277 ، أعیان الشیعة 3/117 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/336 ـ 338 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسى) ص604 و605 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص652 ، دانشمندان وسخن سرایان فارس (فارسی) 4/821 ـ 833 ، فرهنگ معین (فارسی) 6/2215 .
