هو امام قلی بیگ الچکنی ، المتلقب فی شعره بوارسته .من فضلاء وادباء وشعراء إیران فی العصر الصفوی .رحل إلى بلاد الهند وتجوَّل فیها ، ثم انتقل إلى اصفهان فی عهد الشاه عباس الصفوی الثانی وتقرب من بلاطه وحظی لدیه ، ثم سافر إلى یزد وسکنها مدة ، ثم رجع إلى اصفهان ، ولم یزل بها حتى توفی سنة 1075هـ ، وقیل سنة 1025هـ .
له (دیوان شعر) ، ومن شعره :
چشمى که افتد از گل رویت بروى گل***پاى برهنه ایست که بر خار میرود
وله أیضاً :
اى زآتش عذار تو گلها شراره ها***چشم ترا فریب وفسون از اشاره ها
از بسکه چرخ کشتى دریادلان شکست***این بحر یک سفینه شد از تخته پاره ها
وله أیضاً :
با دل گفتم که اى دل احوال تو چیست***دل دیده پر آب کرد وخوناب گریست
گفتا که چگونه باشد احوال کسى***کورا بمراد دیگرى باید زیست
المراجع :
الذریعة ج9 قسم 4 ص1248 ، تذکرة نصر آبادى (فارسی) ص335 ، روزروشن (فارسی) ص863 و864 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/287 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 49/61 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص638 ، مجمع الفصحا (فارسی) ج2 قسم 1 ص107 .
