هو أوحد الدین ، وقیل رکن الدین بن حسین المراغی ، الاصفهانی ، المتلقّب فی شعره بأوحدی .من أدباء وشعراء ایران فی القرن الثامن الهجری ، وکان عارفاً ، متصوفاً .ولد فی مراغة (من مدن آذربیجان) سنة 673هـ .سکن اصفهان مدة ، واصبح بها من مردة وتلامیذ أوحد الدین الکرمانی ، وکان فی أوّل مرة یُعرف بصافی ، ولکثرة علاقته ومحبته لاستاذه الکرمانی بدل لقبه من صافی إلى أوحدی .
عاصر کلاً من ارغون خان المغولی ، والسلطان أبو سعید المغولی ، والسلطان محمّد خدابنده ، وحظی لدیهم .
فی أواخر عمره عاد إلى آذربیجان ، ولم یزل بها حتى توفی فی مراغة سنة 738هـ ، وقیل سنة 737هـ ، ودفن بها .
له (دیوان شعر) ، وله من المثنویات (ده نامه) ، و(جام جم) .
من شعره :
اوحد دم دل میزنى اما دل کو***عمریست که راه میروى منزل کو
تا چند زنى لاف ززهد وطامات***هفتاد ودو چله داشتى حاصل کو
وله أیضاً :
زین جامه ها چه سود که چون میکند اجل***زین پرده ها چه سود که بر ما همى درند
کمتر زمور ومار شمار آن گروه را***کز بهر مور ومار تن خویش پرورند
وله أیضاً :
عشق ودرویشى وتنهائى ودرد***با دل مجروح من کرد آنچه کرد
دیده دارم در او پیوسته آب***چهره دارم بر آن پیوسته کرد
المراجع :
الذریعة 5/23 و8/284 وج9 قسم 1 ص111 و112 و584 ، هدیة العارفین 1/228 ، دانشمندان آذربایجان (فارسی) ص55 و56 ، تاریخ گزیده (فارسی) ص744 و745 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) ص71 . ریحانة الأدب (فارسی) ، 1/202 ـ 204 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 8/479 و480 ، تذکرة ریاض العارفین (فارسی) ص34 ـ 37 ، فرهنگ معین (فارسی) 5/193 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص69 و70 ، مجمع الفصحا (فارسی) 1/248 ـ 255 ، مجالس المؤمنین (فارسی) 2/121 ـ 125 ، مشاهیر جهان (فارسی) 297 ، طبقات أعلام الشیعة 3 (القرن الثامن) ص21 و22 .
