هو أبو القاسم حسن بن أحمد البلخی ، الملقب بملک الشعراء ، والمشهور بعنصری وحکیم .من کبار شعراء ایران فی القرن الخامس الهجری ، وأحد شعراء الدولة الغزنویة .ولد ببلخ ، ومات أبواه وهو فی حداثة سنّه ، فلما شب مارس التجارة ولکنه أفلس ، فانصرف إلى الأدب وأخذ یعانی الشعر حتى قاله وأجاد فیه .
عاصر من الغزنویین کلاً من نصر بن سبکتکین والی خراسان ، والسلطان محمود ، وابنه السلطان مسعود ، فمدحهم وحظی لدیهم ونال عطایاهم .
له (دیوان شعر) ، وقصیدة (وامق وعذرا) ، ومنظومة (رستم وسهراب) ، ومنظومة (شادبهر وعین الحیاة) ، ومنظومة (خسرو وشیرین) ، وقصیدة (خنگ بت وسرخ بت) .
توفی فی غزنة سنة 431 هـ ، وقیل سنة 432 هـ .
ومن شعره متغزلاً :
تا همى جولان زلفش گرد لالستان بود***عشق زلفش را بگرد هر دلى جولان بود
تا همى تا تافته تاب اوفتد در جعد او***تافته بودن دل عشاق را پیمان بود
مر مرا پیدا نیامد تا ندیدم زلف او***کز شبه زنجیر باشد یا زشب چوگان بود
تاجهان بود است کس بر ماه نفشاندست مشک***زلف او چون هر شبى بر ماه مشک افشان بود
المراجع :
الذریعة 7/266 وج9 قسم 3 ص773 ، گنج سخن (فارسی) 163 ـ 168 ، تاریخ گزیده (فارسی) 738 و739 ، هفت اقلیم (فارسی) ج2 ص60 ، روز روشن (فارسی) 575 ـ 579 ، ریحانة الأدب (فارسی) 4/215 ـ 217 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) 409 ، شاهان شاعر (فارسی) 35 ـ 37 ، فرهنگ شاعران زبان پارسى (فارسی) 404 و405 . شعر العجم (فارسی) 1/47 ـ 56 . لغت نامه دهخدا (فارسی)35/395 ، مجمع الفصحا (فارسی) ج1 قسم 2 ص897 ـ 920 ، مشاهیر جهان (فارسی) 313 . هدیة العارفین ج1 ص275 . فرهنگ معین (فارسی) 5/1219 .
