شرف الدین حسن

هو شرف الدین حسن بن حکیم الاصفهانی  ، المعروف بشفائی  .من مشاهیر علماء ایران فی العهد الصفوی أیام الشاه عباس الکبیر  ، وکان طبیباً ماهرا  ، ادیباً شاعراً  ، متکلماً  .عاصر الشیخ البهائی  ، والسید الداماد  ، وکان من المقربین إلى الشاه عباس الکبیر والمحظوظین لدیه  ، لقبه بملک الشعراء وممتاز ایران  .

ولد باصفهان  ، وتوفی فی شهر رمضان سنة 1037 هـ  ، وقیل 1038 هـ  . من آثاره دیوان شعر فارسی سماه (شکر المذاقین)  ، ومثنویة (مهر ومحبت)  ، و(دیده بیدار)  ، و(نمکدان حقیقت)  ، و(مجمع البحرین)  ، و(خمسه)  .

ومن شعره فی وصف النبی (صلى الله علیه وآله)  .

مهر او چون زمشرق آدم***ساخت روشن تمامت عالم

هر یک از انبیا چو سایه او***مى نمودند پایه پایه او

رفته رفته بلند میگردید***تا بنصف النهار عدل رسید

یافت در اعتدال انسانى***غایت استواى روحانى

سایه در خط استوا نبود***ظلمت سایه زو جدا نبود

بر سر خلق بود ظل الله***سایه را سایه کى بود همراه

ومن شعره فی محبوبته :

مستوره گلى که پرده اش دامن تست***لب خشک بسان چشمه سوزن تست

هر بار شکفتن ودگر غنچه شدن***رسمیست که مخصوص گل گلشن تست

المراجع :

الذریعة ج9 قسم 2 ص529 ـ 531  ، ریاض العلماء 1/161 و162  ، هفت اقلیم (فارسی) 2/429 و430  ، تذکرة نصرآبادی (فارسی) ص211 ـ 214  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص301  ، فرهنگ شاعران زبان پارسی (فارسی) ص312  ، لغت نامه دهخدا (فارسی) ج31 ص425 و426  ، مجمع الفصحا (فارسی) ج2 قسم 1 ص40 ـ 43  ، تذکرة ریاض العارفین (فارسی) ص213 ـ 218  ، فرهنگ معین (فارسی) ج5 ص905 و906  ، طبقات أعلام الشیعة ج5 (القرن الحادی عشر) ص137  .