گروه زیادى از اطبّا و پزشکان، که اهل خبرۀ تشخیصِ ضررهاىِ دخانیات (سیگار، قلیان و مواد مخدر) محسوب مى‌شوند، اجماع و اتّفاق نظر دارند که دخانیات ضررهاى مهم و زیان‌هاى قابل توجّهى دارد، و کتاب‌هاى متعدّدى پیرامون خطرات و زیان‌ها و بیمارى‌هاى ناشى از استعمال دخانیات، مخصوصاً سیگار، به رشتۀ تحریر درآورده‌اند. دخانیات عامل اصلى، یا کمکى، پیدایش بیش از پنجاه نوع بیمارى و بیست نوع سرطان در بدن مى‌باشد، سالیانه پنج میلیون نفر به علّت بیمارى‌هاى ناشى از مصرف دخانیات جان مى‌سپارند. بروز بیش از چهارده نوع سرطان، دو نوع سکته، و هشتاد نوع بیمارى در افراد مصرف کننده دخانیات خصوصاً سیگاری‌ها، از علل اصلى مرگ و میر زودرس و ناگهانى آن‌ها به شمار مى‌رود.
کودکان و همسران افراد مصرف کننده دخانیات اعم از سیگار و قلیان، به همان اندازه در معرض مضرّات دود آن هستند، این افراد بى‌گناه به طور اجبارى سلامتى خویش را از دست مى‌دهند، و بدون شک دخانیات برای این کودکان و نوجوانان این خانواده‌ها دریچۀ ورود به اعتیاد را فراهم می‌سازد.
تا آنجا که برخى معتقدند هشتاد درصد معتادین به موادّ مخدّر قبلاً سیگارى بوده‌اند. دخانیات علاوه بر مضرّات فوق، دریچۀ ورود به سایر بزه‌کارى‌هاى اجتماعى نیز مى‌باشد. دولت‌ها به طور متوسّط بیش از دو برابر مبلغى که صرف تهیّه دخانیات مى‌شود، باید صرف هزینۀ بیمارى‌ها و عوارض ناشى از آن نمایند!
سالیانه هشتاد و هشت میلیارد نخ سیگار در ایران مصرف مى‌شود، که نزدیک به دوازده میلیارد نخ آن تولید داخل، و نه میلیارد از خارج وارد مى‌شود، شصت و یک میلیارد عمدتاً از طریق قاچاق وارد و توزیع مى‌گردد.
به علّت سودآورى صنعت دخانیات براى کمپانى‌هاى چند ملیّتى، به ویژه شرکت‌هاى آمریکایى، و با توجّه به محدودیّت‌هاى جدّى در عرضه و مصرف سیگار در کشورهاى غربى، به ویژه آمریکا، میزان مصرف در این کشورها روز به روز در حال کاهش است، و لذا با ترفندهاى مختلف به طور رسمى و غیر رسمى (قاچاق) بازار مصرف به سوى کشورهاى فقیر و در حال توسعه سوق داده شده است.
دخانیات و خصوصاًَ سیگار چیزی بیش از پیام‌آور مرگ و نیستى نبوده و نیستند، پس چرا برای حفظ سلامت خود و دیگران آن را تحریم ننماییم1.
به امید روزی که هر انسانی با آگاهی این پدیده مخرب را منع کرده و برای حفظ سلامت خود و دیگران از آن استفاده نکند.
سید احمد سجادی
پی نوشت:
1) سیگار پدیده مرگبار عصرما، ابوالقاسم علیان نژادی، صص 20-27
