در این بخش به طور خاص عملکرد مدیریت کاهش تقاضا در فاصله سال‌های 1358 و 1359 مورد بحث قرار می‌گیرد. به این منظور مجموعۀ اقدامات انجام‌شده در حوزه‌های پیش‌گیری، درمان و بازپروری

در دورۀ ابتدایی بررسی مبارزه با اعتیاد، به علت غلبۀ نگرش جرم‌انگاری به اعتیاد، برنامه‌های کاهش زیان نه تنها جایی نداشت، بلکه عملی در جهت خلاف اهداف مبارزه با اعتیاد تلقی می‌شد.

برای هر پژوهش‌گری که در عرصۀ خاص آن رشته در حال پژوهش است، آشنایی با مفاهیم و اصطلاحات خاص آن، لازم و ضروری است.

با شروع انقلاب که روش سخت‌گیرانه‌تری برای مبارزه با مواد مخدر شروع شده بود و اعتیاد به عنوان جرم تلقی شده بود و با قاچاقچیان به صورت شدیدی برخورد می‌شد.

قبل از انقلاب اسلامی عزم چندانی برای مبارزه با مواد مخدر مثل تریاک و هروئین وجود نداشت، اما پس از انقلاب اسلامی، روند کاملا برعکس شد و حتی منجر به اعدام و حبس قاچاقچیان و مصرف‌کنندگان شد.

تا قبل از سال 47 که قانون منع کشت و برداشت خشخاش مصوب و اجرایی شده بود، بعد از آن سال دوباره این قانون لغو و به تبع آن جامعۀایران دوباره شاهد رشد چشم‌گیر اعتیاد شد.

مصرف مواد مخدر و مبارزه با آن، هر دو در ایران دارای سابقه‌ای طولانی هستند. بسیاری ریشه‌های آن را حتی به زمان آریایی‌ها رسانده‌اند.

تا قبل از انقلاب که به نظر مبارزه با اعتیاد به مواد مخدر و الکل به صورت جدی پیگیری نمی‌شد با ایجاد انقلاب اسلامی، ورق برگشت و مبارزه به صورت شدید به وجود آمد.

دورۀ سوم مبارزه با اعتیاد، با امید ریشه‌کنی اعتیاد و قاچاق مواد مخدر در کوتاه‌مدت، آغاز شد و مدیران مربوطه برای رسیدن به این هدف با محوریت استراتژی کاهش عرضه، تا حد ممکن بر خشونت و شدت مجازات‌ها افزودند

در سال‌های انقلاب، مبارزه با اعتیاد افت‌و‌خیزهای بسیاری داشته است. گاهی وقت‌ها دچار شدت و حدت بوده و گاهی نیز دست‌خوش غفلت واقع شده است.