غم مخور ايّام هجران رو به‏پايان مى‏رود ***** اين خمـــارى از سر ما مــــى‏گساران مى رود پــــرده را از روى ماه خويش بالا مى‏زند ***** غمزه را سر مى‏دهد غم از دل و جان مى‏رود بلبل انـــدر شاخسار گل...

عيب از ما است اگر دوست ز ما مستور است ديده بگشاى كـــــه بينى همــه عالم طور است لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است يــــــــــا رب ايــن...

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد آن شناســـد كه ز خود يكسره فانى باشد بـــــــــــه خـــــــمِ طره زلفت نتوانم ره يافت آن توانـــــــد كه دلش آنچه تو دانى باشد ســــــــاغرى از خُـــــــم...

ابـــــــرو و مژّه او تير و كمان است هنوز طرّه گيسوى او عطر فشان است هنوز مـــــا به سوداگرى خويش روانيم همه او به دلبردگى خويش روان است هنوز ما پى ســايه سَروَش به تلاشيم همه او ز پندار من خسته...

روى توام دست بـــدار از دل من به خـــدا جــــــــز رخ تو حل نكند مشكل من مهـــــــــر كـوى تو در آميختــــه در خلقت ما عشق روى تو سرشته است به آب و گل من نيست جــــز ذكر گل روى تـــو در محفــل...

گل روى تـــــــو امّيــد به جايى نبود درد عشق است به غير تو دوايى نبود بنده مـــــوى توام دست فشـــانى نرسد راهـــى كــــوى تــــوام راهنمايى نبود حلقـــه زلف تو زنجيـــــر دل غمگين است از دلـــم...

آن روز كه من هجرت از اين خــانه كنم؟ از جهــــــان پرزده در شـــاخ عدم لانه كنم؟ رسد آن حــــــال كـــه در شمعِ وجـــود دلدار بــــال و پـــــر سوخته كارِ شب پروانه كنم روى از خـــــانقـــــه و...

بيــــــاراييد رنــــــــدان رهبر دل آمده جـــان براى ديـدنش منزل به منزل آمده بلبل از شوق لقـــايش پر زنان بر شاخ گل گل ز هجــر روى ماهش پاى در گِل آمده «طور سينــا»را بگو: ايّام«صَعْق» آخر رسيد...

در، كه يار ز خُم نوش جان كند راز درون خويش ز مستى، عيان كند بـــا دوستان بگو كه به ميخانه رو كنند تا يار از خمـارى خـــود، داستان كند بردار پرده از دل غمديده‏ات كه دوست اشك روانِ خويش ز دامن...

كيست كــــــــــــآشفته آن زلف چليپا نشود?! ديده اى نيست كه بيند تــــو و شيـــدا نشود نـــــــــــــاز كن ناز ، كه دلها همه در بند تواند غمزه كن غمزه كـــه دلبـــر چو تو پيدا نشود...