هنگامی که پیشنهادهای اندیشمندان از افلاطون تا اسکینر را بررسی می‌کنیم، در می یابیم که تعلیم و تربیت را به عنوان وسیله‌ای اساسی برای تغییر اجتماع معرفی کرده‌اند.

بعضی از منتقدان بر این باورند که معلمان نباید در امور سیاسی و اجتماعی شرکت کنند، زیرا مدارس باید مکانهایی بی طرف باشند و معلمان ممکن است با بازی کردن نقش یک طرفدار حزبی، هدف اساسی خود را فراموش کنند.

بسیاری از ما وقتی می شنویم سقراط «خرمگس آتن»، مواجه شدن با مرگ را به جای مخالفت با قوانین آن روز آتن انتخاب کرد، مبهوت می شویم.

انسان‌های قرن بیستم نه فقط به دلیل تغییراتی که قبلا ایجاد شده، بلکه به لحاظ پیش بینی تغییراتی که در آینده به وجود خواهد آمد و مجبورند تا حد زیادی با آنها درگیر شوند، سرگردانند.

تکنولوژی اغلب به شیوه‌هایی در صنعت به کار گرفته می شود که موجب بی اهمیت جلوه دادن کارگران و تحقیر نیروی انسانی می‌شود.

امروزه به آسانی نمی توان جایگاه پراگماتیسم را در فلسفه تعلیم و تربیت ارزیابی کرد. اکنون کمتر فیلسوفانی خود را با صفت پراگماتیست معرفی می کنند

زندگی اجتماعی همانا ارتباط است، و هر نوع ارتباط، مانند همه وجوه زندگی اجتماعی، عاملی تربیتی است.

عمومی‌ترین عناصر و کارکردهای ذهن، همه اموری هستند که معلم برای مقصودهایش قطعا نیازمند آشنایی با آنهاست.

همه ما در دوران جوانی و قبل از این که عوامل مخرب ما را در هم بشکند، می خواهیم هر چیز که یک انسان دارد داشته باشیم.

تا کنون کلمه زندگی را به معنی بسیار پستی که همانا زندگی جسمانی است، به کار برده‌ایم، ولی این کلمه معنی بسیار وسیعی دارد و تمام آزمایشهای فردی و قومی را در بر می‌گیرد.