در سنت‌های ترجمانی بنیادینی در فضای یک زبان، زبان مشترک بین پیروان دو دین نیست و هدف تنها معرفی یک متن مقدس به پیروان دینِ غیر است که عموماً با دیدگاه انتقادی نیز همراه است. طیفی از نمونه‌ها از این

یکی از بهترین نمونه‌ها برای سنت‌های ترجمانی بین دو دین درون یک فضای زبانی، رابطه میان ترگوم و پشیطا است؛ ترگوم ترجمه‌ای کهن و مشهور از عهد عتیق به زبان آرامی است که توسط یهودیان صورت گرفته

در نگاهی عام به متون، می‌توان گفت متون غالباً از عناصر موجود در متون پیشین استفاده می‌کنند که خوانش آنها را گاه در حد تداعی عناصر تکرار شونده کاهش می‌دهد و چنین شرایطی برای خواننده وضعیت خودکار

پدیده چند معنایی به عنوان یکی از پدیده‌های شناخته شده در معناشناسی، موضوعی نیست که اختصاص به متون مقدس داشته باشد و عملاً در مسیر ترجمه هر متنی با هر سنخ و جنس وجود چند معنایی در کاربردهای

یکی از چالش‌هایی که در فهم زبان کتب مقدس وجود دارد، وجود دو وجه هم‌زمان در آن است: همگانی بودن پیام برای عموم انسان‌ها و برخی وجوه که جماعتی خاص و فرهنگی خاص را به عنوان مخاطب معین متن مطرح

اینکه چه حدی از تفاوت موجب می‌شود که جدایی دو طرز سخن گفتن از حد دو گویش به حد دو زبان مستقل برسد، مسئله‌ای پر چالش است که اساساً ضرورتی برای درگیر شدن در آن در این مجال نیست و به سبب نسبی

پدیده چند زبانگی پدیده‌ای شناخته شده در جوامع مختلف بشری است که به علل و اشکال مختلفی می‌تواند رخ دهد؛ جوامعی که در آنها دو یا چند زبان به موازات هم و با موقعیت برابر حضور دارند مانند سویس که هم زمان

مهم‌ترین وظیفه مترجم در فرآیند کار خود، یافتن هم ارزها میان زبان مبدأ و زبان مقصد است؛ در این خصوص بیشتر به هنگام سخن از هم ارزها، واژه‌های هم ارز میان دو زبان به ذهن خطور می‌کند که همواره برابر

جهان اسلام با توجه به گستره وسیع جغرافیایی، در عین اینکه از تنوعی بسیار در زبان‌ها برخوردار است، ویژگی‌های فرهنگی مشترکی بر محور دین دارد که زمینه اشتراک در بسیاری مفاهیم و به تبع واژه‌های مربوط را

این باور که نصوص دینی اسلام به زبان عربی بودند، همواره ضرورت آموختن زبان عربی را برای مسلمانان ایجاب کرده و این زبان را در سطحی از فرهنگ و هویت دینی آنان جای داده است. اما اختلاف در همین سطح هویتی است...