آیا امید به شفاعت مى تواند در اصلاح گنهکاران مؤثر باشد؟

آیا امید به شفاعت موجب جرأت بر گناه مى شود؟

آیا اصل شفاعت مورد پذیرش قرآن مى باشد؟

چطور با مسئله «شفاعت»، فرضیه «جبر استعماری» اثبات می گردد؟

با توجه به این که خداوند فرموده «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»؛ (مرا بخوانید تا ـ دعای ـ شما را اجابت کنم!)، آیا گفتن «یا رسول الله، یا علی، یا حسین و...» سبب شرک نمی شود؟!

آیا «توحید» با «شفاعت» تضاد دارد؟

آیا عقیده شفاعت موجب گستاخی انسان در ارتکاب گناه نمی شود؟!

آیا اگر شفاعت شفیع نباشد خداوند گناهکار را نمی بخشد؟! آیا رحمت خدا کمتر از شفیع است؟!

توسل به افرادی مثل رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) و شفاعت جستن از آنها در هنگام حیاتشان یا در آخرت امری معقول است؛ امّا توسل به مرده و شفاعت جستن از او با توجّه به بیان الهی که می فرماید: «تو نمی توانی...

یهود نسبت به شفاعت چه دیدگاهى دارند؟