کاسه‌ی شعر مرا از دست عشق انداختی<br /> تکّه‌ای را تر کن از سرچشمه‌ی الهام، تر!<br /> می‌رسی و انتخابی سخت خواهی کرد، آه<br /> بی‌گمان از عاشقانی بهتر و خوشنامتر<br /> سهم ما... شوق حضور و آبروی انتظار<br...

خشک شد لب‌های ما با چند ندبه می‌رسی؟<br /> جان مولا، ساقی از دست تو شد این جام تر؟!<br /> زیر لب ذکر تو را هر روز و هر شب گفته‌ام<br /> گفته‌ای: ‌آرام‌تر، آرام‌تر، آرامتر

درد اول دوری از آیینه و آیینگی است<br /> درد دوم درد دل‌هایی از این هم خامتر<br /> کاش گاهی هم به ما سر می‌زدی هر چند نیست<br /> در میان خستگان از قلب ما نا کامتر

می‌برم این روزها نام تو را آرامتر<br /> تا بمانم در شمار عاشقان، گمنامتر<br /> نیستی، فرصت برای درد دل کردن کم است<br /> درد دل باشد برای دردهایی عامتر

مولای عشق! حال زمین و زمان بد است<br /> آلوده ست آب و هوا، آسمان بد است<br /> از حال و روزمان، تو چه می پرسی ای عزیز؟!<br /> پنهان نمی کنم، به خدا حالمان بد است

ما روی تو دیدیم، ندیدیم که دیدیم<br /> بر گِرد تو گشتیم و به گَردت نرسیدیم<br /> گفتیم مدام از تو و انگار نگفتیم<br /> گویی نشنیدیم که وصف تو شنیدیم

از لحظه‌ای که صورت زهرا کبود شد<br /> بر روی ماست هاله‌ای از غم بیا بیا<br /> با یاد حنجری که بریدند از قفا<br /> هر روز ماست ماه محرم بیا بیا

بالله قسم تو وارث دین پیمبری<br /> ای زادۀ پیمبر اکرم بیا بیا<br /> از آن زمان که سرو قد فاطمه خمید<br /> مانده هنوز قامت ما خم بیا بیا

ای مصلح حقیقی عالم بیا بیا<br />  وی منجی همیشۀ عالم بیا بیا<br />  بی روی تو نشاط، هم از ما گرفته رو<br />  عالم شده است خیمۀ ماتم بیا بیا<br />

شد گلشن عمر خزان از غم<br /> ای باد خوش نوروز بیا<br /> من مفتقر  رنجور  توام<br /> تا جان به لبست هنوز بیا