تقویم، روی فصل خزان ایستاده است<br /> گویا پس از تو نبض زمان ایستاده است<br /> حس می کنم که پشت همین چشم های شاد<br /> مردی همیشه دل نگران ایستاده است

یا رب زغمش تا چند اشکم ز بصر آید<br /> بنشسته سر راهش ، شاید  ز سفر آید<br /> تا چند بنالم زار  شب تا سحر از هجرش<br /> کوکب شِمُرم هر شب ، شاید که سحر آید

همچو باران به سر شیعه بلا می بارد<br /> کاش می آمدی و دفع بلا می کردی<br /> پرچم ظلم بر افراشته شد در همه جا<br /> کاش تو پرچمی از عدل بپا می کردی

کاش می آمدی با یک نظر ای نخل امید<br /> گره از کار من زار تو وا می کردی<br /> کاش یک شب تو برای فرجت مالک من<br /> با دل سوخته خویسش دعا می کردی

کاش از لطف شبی یاد زما می کردی<br /> یاد از عاشق افتاده ز پا می کردی<br /> کاش بیمار فراقت که ز پا افتاده<br /> با نگاه ملکوتی تو دوا می کردی

طلایه دار محبت چرا نمی آیی؟<br /> تو نور چشمی مایی چرا نمی آیی؟<br /> کجا روم که شود بر میان ما واسط؟<br /> تو را به جان عمویت چرا نمی آیی؟

نه هوای کعبه دارم نه صفا و مروه خواهم<br /> که ندارد این مکانها به خدا صفای مهدی<br /> چه کنم چه چاره سازم که دل رمیده من<br /> نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی<br /> من دلشکسته هر دم به امید درنشستم<br...

چه خوشست من بمیرم به ره ولای مهدی<br /> سر و جان بها ندارد که کنم فدای مهدی<br /> همه نقد هستی خود بدهم به صاحب جان<br /> که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی

دیگر زمانه پر ز یزید و ز خولی است<br /> آقا نیاز ما به تو مُبرم بیا بیا<br /> هیئت به نام جد غریبت گرفته ایم<br /> ای صاحب سیاهی و پرچم بیا بیا<br /> بزم عزای ساقی تشنه به پا شده<br /> ای روضه خوان...

صد مرده زنده گر شود از یک دم مسیح<br /> هستی مسیح عیسی مریم بیا بیا<br /> بعد از هزار و یکصد و چندی ز غیبتت<br /> گشته قبول توبه ی آدم بیا بیا