جلال الدین

هو جلال الدین بن قطب الدین التبریزی  ، السمرقندی  ، المعروف فی شعره بعتیقی  .من مشاهیر علماء وأدباء إیران فی القرن الثامن الهجری  ، وکان فاضلاً  ، فصیحاً  ، بلیغاً  ، مؤلفاً  ، شاعراً  .توفی فی شهر ربیع الثانی سنة 741هـ  .

له (دیوان شعر)  ، ومن شعره :

از خاک کف پایت هر گرد که بر خیزد***جانهاش فرو بازد دلهاش فرو ریزد

آن برق که سوزد عقل از ابر غمت تابد***وآن بوى که جان بخشد از خاک درت خیزد

سوداى توام در خاک سرمست بخواباند***بوى تو ز خاکم باز دیوانه برانگیزد

از تو نبرم صد ره چون عود اگرم سوزى***دود دلم آید باز در دامنت آویزد

اى جان عتیقى کى با عشق برآید عقل***با شاه کجا یازد بر سفله که بستیزد

وله أیضاً :

چه خوش حالى است جور عشق بردن***ملامت ها زبهر او کشیدن

چه خوش عیشى است پیش دوست بودن***به از الحان داودى شنیدن

المراجع :

الذریعة ج9 قسم 3 ص707  ، دانشمندان آذریایجان (فارسی) ص269 ـ 271  ، هفت اقلیم (فارسی) 3/226 و227  ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 16/71  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص384  ، فرهنگ معین (فارسی) 5/1160  .