حسن

هو السید جمال الدین  ، وقیل أشرف الدین حسن بن ناصر العلوی  ، الغزنوی  ، أبو الحسن  ، وقیل أبو محمد  .من کبار عرفاء وصوفیة القرن السادس الهجری  ، وکان أدیباً  ، شاعراً  ، زاهداً  ، ورعاً  ، حسن الأخلاق  .عاصر السلطان بهرام شاه الغزنوی وحظی لدیه  ، ثم تکدر الصفو بینهما فرحل إلى الحجاز  ، وزار قبر النبی (صلى الله علیه وآله) بالمدینة المنورة  ، ثم انتقل إلى بغداد  ، ومنها إلى خراسان  .

توفی فی جوین من أعمال اسفراین سنة 535 هـ  ، وقیل سنة 565 هـ  ، وقیل قبل سنة 500 هـ والله أعلم  .

له (دیوان شعر)  ، ومن شعره :

تا کى زجهان پر گزند اندیشى***تا چند زجان مستمند اندیشى

آنچه از تو توان ستد همین کالبد است***یک مزبله گو مباش چند اندیشى

وله أیضاً :

آخر دلم بآرزوى خویشتن رسید***آنچ از خداى خواسته بودم بمن رسید

دل رفته بود وجان شده منت خداى را***کان دل بسینه آمد وآنجان بتن رسید

من کِستم که صافى وصلت طمع کنم***اینم نه بس که دردى دردت بمن رسید

وله أیضاً :

بر آسمان وزمین همچو صبح وگل هرگز***که خنده زد که نه در حال خنده جامه درید

دل را بدمى شاد نمى یارم کرد***از قید غم آزاد نمى یارم کرد

دارم سخن ویاد نمى یارم کرد***فریاد که فریاد نمى یارم کرد

المراجع :

الذریعة ج 9 قسم 1 ص244  ، ریاض العارفین (فارسی) ص 306 وص307  ، لغت نامه دهخدا (فارسی) ج 19 ص600  ، ریحانة الأدب (فارسی) 4/243 و244  ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص160  ، فرهنگ معین (فارسی) 5/460 وص461 و6/1252  .